Yalnýzlýðýnda kendini yaþar insan. Ýyisini kötüsünü keþfeder. Kazançlarý ve yitirdikleri þerit gibi geçer gözlerinden. Yazdýklarý okuduklarý dostlarý düþmanlarý yakasýna yapýþýr insanýn. Yapýþmasý da gerekir zaten ve bir gün o yalnýzlýða muhtaç kalacaðýný düþünmeden yaþar insan. O sessizlik en iyi dostundan bile daha iyi bir dost olacaktýr ona. O alaycý kahkahalar ve kulaklarda çýnlayan ayak seslerinin bir yansýmasý daha olmayacaktýr yalan dolanla yoðrulmuþ. Sahte bir gülümseme bir daha kapýsýný açmayacaktýr insanlarýn. Ýþte tüm insanlar kazanç ve kayýplarýný o zaman öðrenecek ve anlayacaklar. Kimileri arkadaþlandý gitti, kimileri dostlandý ve kimileri sevgililendi terk etti. Hiçbiri önemli deðil ki önemli olan insanýn kendisiyle olabilmesi sonuna kadar ve sonsuza kadar. Ne zaman insan kendini kaybeder de teslimiyetini baþkalarýna teslim ederse o zaman asýl yalnýzlýðý baþlar. Kendinde kendini bulamama gibi bir durum ortaya çýkar ve baþkasýnýn egemenliðinde yaþar kendi olduðundan habersiz. Bunun için sevmeyi sevmiyorum. Sevince deðer deðil kendimi veriyorum ve yýllardýr yaþadýðým kayýplar yeter, deðil mi? Bence ve Sezence YOK OLMAK ZAMANI ÞÝMDÝ!