Simsiyah gecelerin arasýndan süzülüp gelen
bir karartý kapladý bu gece içimi.
Mehtap bile deva olmuyor bu gece.
Battý bütün sevgiden yana kayýklarým,
özlerim, üzülürüm.
Bir serçenin gözyaþýnda gizlidir gözyaþým.

Yine bir ümitsizlik çöktü yüreðime,
kendini yinelemenin verdiði acý bir kez daha açtý kollarýný,
yine sensiz baþlayan her cümle
yine seninle bitiyor acý vere vere.

Ve yine senin kokun buram buram odamda,
senin sesin hala çýnlayan kulaklarýmda.
Ve sensin köþe baþýndaki gölge belki de,
belki de bekliyor oralarda sonsuz bir zulüm,
belki de kapýlarýný sonuna dek açacak bana ölüm.

Sevdalarda arýyorum yine seni,
Ümitsiz sevdalarda.
Âþýklara soruyorum yine seni,
gözü yaþlý, her þeyleri aþklarýndan küçük.
Belki de yaþýyorum seni, yýllardýr olduðu gibi,
bir elimde sigaram, bir elimde kadeh,
ve hiç dolmayacak bir çerçeve asýlý duvarda,
boynu bükük.

Mehtap bile deva olmuyor bu gece.
Sen misin perdemi aralayýp içeriye süzülen sinsice?
Yoksa bitecek mi bu zulüm.
Sanýrým bitecek,
açmýþ kollarýný perdemden süzülüyor ölüm.


Selçuk Dönmez

01: 57
29.05.07