Sabah gittim evine , kapýyý çaldým
Kaným ,caným ,gülüm annem yok bugün
Kapýda, pencerede yüzün’ aradým
Kaným,caným , gülüm annem yok bugün.

Bahçede oturduðu sýra boþ kalmýþ
Sanki bir hüzün var bahçede bile
Sararan yapraklar yeri kapatmýþ
Teselli aradým ben, ama nafile!

Çiçekler sararmýþ ,solmuþ yapraðý
Eski sahiplerini arýyor gibi
Hepsinin kurumuþ nazlý topraðý
Annemden bir çare bekliyor gibi.

Annem sen nerdesin? Tez dön yuvana
Seni dönsün , gelsin diye beklerim
Bu kadar eziyet yeter yavruna
Ben seni baðrýma basmak isterim.

Perdeler kapalý, ev ses vermiyor
Küsmüþ eþyalarý , o gitti diye
Rüzgâr susmuþ, bugün sanki esmiyor
Annem yuvasýný terketti diye.

Her eþyan bir tarafta öksüz, periþan
Derinden derine aðlýyor gibi
Burda artýk sabah yok, her zaman akþam
Kalbim sanki yerinden çýkýyor gibi.

Anne yüzün güneþ, ýþýtýr beni
Gözlerim yüzümde aydýnlanýyor
Senin dualarýn yaþatýr beni
Dön bak ,yavrun kucak açmýþ bekliyor.

Yaþým kýrka merdiven dayadý ama
Yine de anneme ihtiyacým var
Nasýl katlanýrým onsuz yaþama?
Teselli edin beni , bugün acým var.

Teselli bulmak zor, seni özledim
Sanki asýrlardýr ayrýyým senden
Saatlerce kapýsýnda öyle bekledim
Ne yazýk hiç ses yok caným annemden.

Gelir geçer ona uðrardým her gün
Bilmem þimdi günlerim nasýl geçecek
Hiç tadý , neþ’esi kalmadý ömrün
Bana kimler “yavrum caným” diyecek!


1988 / Mudurnu