hani gökkuþaðý bir anda oluþur ya...

hayal bile edemediðimiz uzaklýktaki tepelerin ardýnda gösterir kendini bir anda...

hýrçýn erkeksi yaðmur damlalarýnýn merceðine vuran, kadýnsý, parýltýlý güneþ ýþýðýnýn evladýdýr o...

rengarenk,büyüleyici, seni kendine hayran býrakan gökkuþaðý...


iþte sen,týpký o gökkuþaðý gibi bir anda çýktýn karþýma...

beni öylesine kendine çektin ki, parlak ýþýðýnla keskinleþen gözbebeklerimi býçak gibi kestin,
gözkapaklarým kapanamaz oldu týlsýmýnla...


iþte ben, böyle bir dünyada düþledim seni...

sýnýrlarýný aþýp sana gelmek istedim ama sen hep daha yükseltiyordun duvarlarýný...

olduðum gibiydim, bu umutsuz kalbim,acý içindeki ruhumla...

okyanuslar kadar derin bakýþlarla izledim seni...

hep varsýn sandým, hep beni bu koca boþluktan çýkarmak için o gülen gözlerinle bana uzanacaksýn sandým...

oysaki yoktun...hatta hiç olmamýþtýn !!

ben bu acýlarýma enjekte edilecek oksijenin hep sen olmasýný istedim...

her nefes alýþýmda, asla geri býrakmak istemediðim ruhunun muazzam parçalarýný soluyordum içime...

her solukta seni bütünlüyordum kendi ruhumla birlikte...

ama elimde deðil ya ben o soluklarý tutamýyorum içimde...

artýk ne zaman sana ihtiyacým olsa, derin bir nefes alýyorum öylece...

nefes ruhun en temel ihtiyacýymýþ böylece!