Sorular sessizliðe ýsýnýnca,kelimeler anlamýný yitirirmiþ. Yitik bir cümleyim þimdi. Unutulmaya yüz tutan yürek diliyle söylenen,söylendiði anda unutulan…
Unutulan tenhalarýnda bir aþk çýkmazýnýn, boðulan ýslaklýðýnda kendi göz yaþýnýn… kimim ve nerdeyim? Hangi sözünle düþtü son kalem de yoksa suskunluðun muydu yaratan bu enkazý? Kimsin ve nerdesin? Ne zaman aðýr geldi taþýmak bir sevdanýn yükünü yoksa varolmayan bir sevda mýydý yaþadýðým,yaþattýðýn?
Sesini duymadan konuþuyorum artýk seninle,sesimi duyurmadan haykýrýyorum adýný…gelmeni beklemeden gözlüyorum yollarýný,kimseye söylemeden seviyorum seni… yüreðimi rehin vererek aldým suskunluðunu,bakamadýðýn kadar iyi bakýyorum emanetine. Bana yakýþmadý deyip geri veresim olmuyor deðil hani ama sana aðladýðým,sana yalvardýðým,sana seslendiðim günleri hatýrlayýp susuyorum. Gururu mu öðrenmeye baþladým dersin? Hiç sanmýyorum. Seni sensiz yaþamayý öðreniyorum hepsi bu yada yaþýyormuþum gibi yapýyorum kimbilir…
Seni hatýrlatan insanlar görüyorum hergün. Seni tanýyan,beni tanýyan olmayan aþkýmýza þahit olmuþ insanlar. Gülümsüyorum ve geçiyorum,bana seni sormuyorlar,sana beni anlatmýyorlar. Sonra ansýzýn sen çýkýyorsun karþýma,gözlerim gözlerinle buluþuyor, tek bir tanýdýk bakýþ dahi yok o çok sevdiðim gözlerde. Bir duygu belirtisi arýyorum yüzünün iyice derinleþmiþ kývrýmlarýnda,bulamýyorum. Ýçim acýyor sevdiðim bu bedenden taþýnmýþ diyorum kendi kendime. Ruhuma da alýp gitmiþ diyorum. Birbirini tanýmayan iki beden kalmýþ burada belki ruhlarýmýz beraber mutludur bilinmezlik diyarlarýnda…
Avunamýyorum,avunamýyorum…