Ömrümü kalabalýk yaþadým.Ama hep yalnýzdým ben.Hayata dair ne varsa hepsi bir bir geçti gözümün önünden.Hýzlý mý? Yavaþ mý?bilmiyorum ama, zannedersem zaman hep ayný hýzda ilerledi de ben bazen zamaný dolu dolu yaþadým, bazen de hiç önemsemeyip akýþýna býraktým.zamanýn akýþýný izledim.Yýllar öylesine geçip gitti.
Hayattan çok þey istemedim ki.her þeyimi paylaþabileceðim, onlarla aðlayýp onlarla gülebileceðim huzurlu bir aile istedim, vermedi. Sýcacýk sýmsýcak dostluklar istedim.buldum da, ama hayat gene yaptý yapacaðýný,dost bildiklerimin çoðundan kazýk yedim.Hem de öyle kazýklar ki unutmak ne mümkün. Okumak istedim, bir yerlere gelmek için. Hiç kolay deðildi, baþardým da ama okuyamadým. Olan olmuþtu yine, hayat gene yapacaðýný yapmýþtý.Sevmeyi denedim, çok da sevdim,ama ömrü kýsa oldu,oda olmadý.Sonra evlendirmek istediler beni.Çok aðladým, çok yalvardým ama vazgeçiremedim.Evlendirerek verilebilecek en büyük cezayý verdiler bana.Hep mutlu olmak istedim.Geceleri yýldýzlara, aya seslendim.Dilek tuttum gönlüm için.Kurttan, kuþtan, aðaçtan, yapraktan, rüzgardan, yaðmurdan destek bekledim hep.Oda olmadý.Gönlüm hep kýþýmý yaþayacaktý bilmiyordum.Acaba gönlüme bahar gelecek miydi bir gün……
Sevmiyordum, sevmem için bana hiç fýrsat verilmedi ki.Hep aþaðýlandým, hep ikinci sýnýf insan muamelesi gördüm.Hep öldürülmek istendim.Birkaç kere býçaðýn dayandýðý da olmadý deðil.Ama hiçbir zaman bunu yapabilecek kadar cesur olamadý, keþke bir kere olsun o cesareti gösterebilseydi keþkeee…Tüm yaþadýklarýma raðmen çaresiz hayata tutunmaya çalýþtým hep, hayat buymuþ dedim.Yapayalnýz, geleceðime bakmaktan korkarcasýna boyun eðdim her þeye. Ne olduðunu bilmeden yaþamý arayýp durdum kendimce….
Zamaný, düþüncelerimi, umudumu,umutsuzluðumu, hayatta hep figüran olacaðýmýn savunmasýzlýðýný kontrol edememek.…. Ne kadar acýýý.. Gerçeklerden kaçtým hep, günlerce, aylarca, yýllarca kaçtým.Aðlarken beni kimsenin bulmasýna, görmesine izin vermedim. Her karanlýk oda, her kapý arkasý benim meskenim oldu.Göz yaþlarýmý yüreðimin en ölümcül köþesine, gecenin karanlýðýna saklayarak akýttým. Anladým ki kendimden baþka kimsem yok bu hayatta.Benim için kimse benim kadar acý çekmedi.Tüm yaþanmýþlýklarýmý arkamda býrakýp, tüm resimleri yakýp, yazdýðým tüm þiirleri yýrtýp isyan edercesine her þeye çýkmalýyým yola. Asla, asla unutmamalýyým yalnýz olduðumu. Yakýnýmda olanlara raðmen, en kalabalýklarda bile yalnýzým ben. Ben varsam her þey var, ben yoksam hiçbir þey yok ki…….
Geceler bir kýr kuþunu andýran yüreðimde bir þeyler yýkýlýrcasýna hiç olmadýðý kadar yalnýzlýk kokuyor, çaresizlik burnumun direðini sýzlatýyor.Sevmek kendin dýþýnda birine ’’benim’’ diyebilmek, bir tek gülüþüne dünyalarý feda edebilmek, her þeyi kendine dert etmek ama hiç derdin yokmuþ gibi oynamak deðil mi? Ýnsan sevince iliklerine kadar hissetmeli varlýðýný, yokluðu zor gelmeli. Keþke biraz olsun anlatabilseydim sana, acýlarýmý paylaþabilseydim seninle, sensizliðime ortak edebilseydim seni keþke… Zaman her þeyin ilacýdýr denilir.Oysa zaman hiçbir þeyin ilacý deðildi. Tam göðsünde düðümlenen acýya alýþmayý öðretirdi sadece.Asla unutturmazdý.Eðer zaman yaþanmýþlýklarý silip götürseydi ölenler hatýrlanýr mýydý hiç. Þimdi hayatýn yalnýzlýðýný yaþamaktayým. Yýllar unutmayý deðil, alýþmayý öðretti bana…..
Nasýlsa bir gün boylu boyunca uzanacaðým topraða. Hiçbir derdim kalmayacak. Ardýmda býraktýklarýma el sallayacak mecalim dahi olmayacak.Yýllardýr beyin kývrýmlarýmýn içinde dolaþýp duran kelimeler parmak uçlarýma üþüþüp bir araya gelecekler. Nihayet beynimin içindeki parazitlenme son bulacak, zamaný akýtýp mekaný kaydýrýverecek. Epey de yaþadým, yaþadým ama yaþadýklarýmdan hiçbir þey anlamadým ki. Hayatý son bir kez içime çekmeliyim, sigaradan derin bir nefes çekercesine……
Hayatýn dikenlerini bütün hücrelerimde taþýdým.Onlar battýkça ben hep kanadým. Ürkek ama hesapsýzca seven yüreðimle yaþamayý baþarmalýyým………