Kahraman Dedem,
Seni sadece sallanan bir el olarak hatýrlasa da zihnim , seninle bir ömür yaþadý yüreðim.
Bir yýpranmýþ el sallandý ve gitti köyümden… Aylar içinde o yolda çok el sallandý dede. Nereye gider o eller bilmezdik, tek gördüðümüz, gidenin bir daha gelmediðiydi dede. Gidenler sadece oyunlarýmýzda dönen askerlerdi sýralarý gelince.
Yýllar geçti, önceden oynanan oyunlar yakar oldu yüreðimizi. Bin veba sardý dört yaný; açlýk, yoksulluk, daha nicesi… Ama en fenasý cephe haberleriydi dede.
Bu haberlerin nereden geldiðini öðrenmem zor olmadý, adý batasýca düþman Çanakkale’de ezermiþ kutlu yurdu, elinden gelse denizi üstünüze kaldýracakmýþ ama kendi boðulmuþ o suda dede.
Boðulmuþ ya savaþ bitti dediler, bir tebessüm düþtü acýlý yüzlere sonra derin bir sessizlik. Dile kolay iki yüz elli bin nefer, onca genç yitmiþti dede. Ama benim için en acýsý harçlýk veren kalmamýþtý dede, gerçi verilecek parada yokmuþ ama çocuktum dede. Çocuktum ve sebebini bilmediðim bir gülüp bir aðlamalarla büyüdüm. Sadece bir þey deðiþmedi o yýllardan beri içimde; senin, mehmetçiðin yazdýðý destanýn etkisi dede. O muhteþem güç, yedi cihana “Kahrman düþmaným” dedirtecek insanlýk dede.
Ben bir þehit torunuyum, bu vatan üzerinde yaþayan herkes bir þehit torunu, oðlu, kýzý dede.Ve en son vatan evladýnýn göðsünde çarparak fýþkýran ateþ sönmedikçe, ne Mehmetçik unutulur, ne yazdýðý destan, ne de Çanakkale dede.
Gözün arkada kalmasýn…
                                                  
ÖZLEM