Ýllaki kalp kýrmaya programlý yaþar mý hiç insan? Veya kendini her daim savunmak zorunda hisseder mi? Yada yanýlmak ile yanlýþ anlaþýlmak korkusu ile sýnýrlanýp olduðu yerde sayar mý?

Bunlar karýþýk gelmesin sakýn size hayatýn tam içinden, resmen ortasýndan ve en bilinen yerinden bahsediyorum iþte.

Doðuyoruz, büyüyoruz ve ölüp gidiyoruz. Yýllarý aþarken tanýþýyoruz, seviyoruz, dost oluyoruz, ayrýlýyoruz, küsüyoruz ve affediyoruz. Yalnýz kalýyoruz yada kalabalýða dalýyoruz. Ne olursa olsun insan yanýmýzý insana katmaya çabalýyoruz. Ve bunu yaparken o kadar çok ürkütülüp, yargýlanýyoruz ki belki de. Çok gülersek mutlaka aðlayacaðýmýzý düþünmemize sebep oluyor birileri. Veya þansýmýz yaver giderken bir anda dönüverecekmiþ edasýyla tedirginiz hep. Yargýlanýyor ve her seferinde kendimizi biraz daha kenarda biraz daha acýmýþ hissediyoruz belki.

Her yaptýðýmýzý mutlaka savunmak zorunda kaldýðýmýz, sebeplerimizin olmasý gerektiði bir dünya olacak etrafýmýzda deseler inanmazdým çocukken. Koþmak istersem koþar, aðlamak istersem aðlar, baðýrmak istersem baðýrýrdým içimden geldiði gibi tam geldiði anda ve yerde. Sanýrdým ki büyüyünce de bu böyle olacak, sevmek istedim mi sevip seviþmek istedim mi seviþecek, hediye almak istedim mi alacak, içmek istedim mi içecek, konuþmak istedim mi konuþacak ve susmak istediðimde susacaðým ve bunlarý zevkle/zevk aldýðým için yapacaðým.

Bu bir yanýlgýymýþ meðer…Þimdi görüyorum ki bunlarý yapmak için önce vakit müsait olacak sonra da geçerli sebeplerim olacak ki yapacak hakka sahip olayým. Üstelik görüyorum ki etrafýmda ayný sýkýntýlarla omuzlarýný indirmiþ, kendini savunmaktan aný yaþayacak gücü kalmamýþ, tedirgin ve tereddüt içerisinde insanlar var.

O kadar üzücü geldi ki bana bunu görmek, hiç önyargýsýz olamaz mýyýz birbirimize? Adam olduðu için, kadýn olduðu için, haklý olduðu için, hep doðru olduðu için, mümkün olduðu için veya sebebi olduðu için deðil sadece öyle istendiði için, insan olduðumuz için yaþanamayacak mý hayatlar? Bir gölgenin ardýnda durmaya, kendini hep saðlama almaya gerek kalmadan nefes alamayacak mýyýz misal? Evli veya bekar, yalnýz veya deðil, kýsa veya uzun, güzel veya çirkin gibi sýfatlara bürünmeden birbirimizden korunmak zorunda kalmadan, yanlýþ anlaþýlýrým korkusu olmadan aþýlamaz mý mesafeler? “Korkma benden” demeye/duymaya gerek kalmadan korkmasak birbirimizden mesela?

Aþýlamazmýþ meðer… Hep gardý alýp yaþamak þartmýþ meðer… Sakýn indirme yumruklarýný yüzünden aþaðýya diye öðretilirmiþ hayat çocuklara, indirme ki aldýðýn darbe burnunu daðýtmasýn. Ama kendi yüzünü korurken öyle bir indir ki yumruðunun birini karþýnda ki bedenin boþ olduðu anda zayýf yanýna, devrilsin boylu boyunca, kalkamasýn bir daha…

Bu sefer hüzünle…