Dalýndan koparýlmýþ çiçeklere benzer,
Unutulmuþ þehirler;
Kaderleriyse bahtsýz insanlara.
Sevilirler ölesiye,
Sonra unutulup giderler.
Baþtan ayaða hüzne bürünürler.
Uzaklarda üþürler.
Bir serhat türküsünde,
Bir bardak demli çayda erirler.
Hüzün kumaþýnda ilmek olur yürekleri,
Hasret gergefine gerilirler.

Hep ayný kadere sahipler.
Bazen Kudüs olmak bazen Üsküp,
Ýçlerine dürülürler kaderlerine küsüp.
Kaderleri ve kederleri,
Ya, Girit’de Hanya olmak,
Uzak kalmak Konya’dan,
Bir nadanlýða kurban.
Ya Baðdat gibi yâr olmak uzaklardan.

Çayda çýra oynarken cerenler,
Ellerinde þamdan,
Aðlar Kahire uzaklarda Þam’dan.
Her biri bir serhat türküsü söyler.
Kýbrýs’ýn kolu kesik anadan ayrýlmaktan.
Tarihin narasý yankýlanýr Batum’dan.

Selâm bekler boynun büküp Ýstanbul,
Yanya’dan Týrnova’dan,
Öksüz kalan þehirlerin þikayeti,
Hüzünden deðil;
Ayrýlýktan, unutulmaktan.
Ankara,05.03.2008 Ýbrahim KÝLÝK