Hatýrlarýmda; ýlýk bir ilkbaharda, altlarýna uzandýðýmda;
Gölge yaratýrlardý bana sonbaharý düþünmeksizin.
Ve ufak bir esintide baðrýþmalarýný duyardým, hep bir aðýzdan
"Düþücez" "Düþücez" diye.
Hele küçük bir yaprakçýk vardý...
Ne de güzel þarký söylerdi her rüzgar estiðinde,
yanýbaþýndaki arkadaþlarý da eþlik ederlerdi ona.
Ve ilkbahar Geldi geçti.Yaz ise onu izledi.
Son bir Aðustos esintisi vurdu tenine.
Ýrkildi küçük yaprakçýk.
Ýlk defa bu kadar üþümüþtü.
Haftalar geçti ve.. Birden...
Arkadaþlarýnýn baðarýþ seslerini duydu.
Ne olduðunu anlayamadan.Tek bir rüzgar aldý götürdü hepsini.
Ýnanamadý gözlerine.
Yalnýz kalmýþtý küçük yaprak.
Ve birden kendine baktý, solgun hasta bir renk almýþtý.
Ne olduðunu anlamadan son bir rüzgar daha esti.
Kuru ve solmuþ yaprak. Kopup...
Savruldu durdu Rüzgar ile bir o yana bir bu yana! Korkmuþtu!

Fakat Son bir sözü vardý 4 mevsimi ona dolu dolu yaþatmayana...

"Neden býraktýn ellerimi"