Kulaklarýmdaki eþsiz viyola sesi ,
Gözlerimi kapamamla beraber,
Hissettirdi yokluðunu kalbimin en derinliklerinde
Söz vermeme raðmen unutturamadým;
O yine seninle.

Yaðmuru bekleyen kuraklýk gibi,
Çekmecemde ki boþ kaðýt parçalarý.
Gözyaþlarýmýn üstüne damladýðý,
Ucu kýrýk bir kalemim var sadece.

Hatýrlayamýyorum,
Bir zamanlar gözlerimi ayýramadýðým,
Þimdi ise acý çektiren,
O mutluluk portesini.

Gözlerimden akýp giden yaþlar,
Açamadýðým kalemim, yazamadýðým dramam
Özlemin içinde çalan bu doðaçlamam,
Dinleyemediðin son resitalimin,
En duygulu týnýsýydý...