Ufak bir hayal

Kutsal Pazar günü yataðýmdan çan sesleriyle uyandým. Hep birlikte yapýlan kahvaltýdan sonra bir çan sesi daha geldi. Gitme vaktimizin geldiðini hissettim. Babam önceden kararlaþtýrdýðýmýz kýyafetlerimizi giymemizi söyledi. Gardolaba doðru yönelip siyah takýmýmý giydim. Aynada kendime baktým. Fazla iyiydim sanýrým. Saçýmý taradým. Hep birlikte evden çýktýk. Siyah kumaþ pantolonumu kirletmemek için çamurlu sokaklarda dikkatlice yürüdüm. Karþýmda ihtiþamla dikilen yapýnýn önünde garip giysili adam babamla konuþmaya baþladý. Uzun sürmedi. Ýçeriðe girdik. Tahtalar arasýnda yatan genci gördüm. Bu soðuk ürkütücü yerde sadece o, yatma imtiyazýna sahipti. Ama eminim bu donuk çehrelerin hiçbiri onun yerini almak istemezdi. Daha 15’inde ve iyi birine benziyordu.
     Biraz durduk ve oradan çýktým, yavaþ adýmlarla kalmakla hemen çýkmak arasýnda tereddütteydim. Bir taþýn üzerine çöküp düþünmeye baþladým.
Düþündüðüm þeyler o manzarayý gören herkesin düþüneceði türden þeylerdi. Özellikle yaþýnýz kapkara sedir aðacýnda yatan çocuðun yaþýyla aynýysa.
     Çok titizdim. Ama bugün herkesin nefret edip, benim içimde barýndýrmayý tercih ettiðim bu huyumu kenara býrakýp kirli bir taþ parçasýnýn üzerine hiç düþünmeden oturdum.
     O tabuta, daracýk yere güzel kýyafetlerimle kendimi soktum. Baþýma gelen, her gün gördüðüm kasaba zanaatkârlarýnýn gözyaþlarýyla siyah ceketimi ýslattýklarýný gördüm. Gördüm diyorum, çünkü bu hayalden öte bir þeydi. Parmaklarýmý oynatýp iç cebimdeki mendilimi çýkararak o yaþý temizleyemiyordum bile. Ama onu görüyordum. Artýk vücuduma söz geçiremiyordum. Pederin her Pazar bahsettiði ruh varmýþ demek. Pek inanasým gelmezdi buna. Þimdi ite bunu yaþýyordum.
     Karþýma geçen insanlarýn yüzünde hep ayný ifade vardý. Herkes tarafýndan sevilmemin bedelini böyle ödüyordum. Esmer çehrem git gide beyaz bir hal alýyordu. Ellerim ayaklarým buz gibiydiler. Kalbim ve beynim artýk çalýþmýyordu. Ama ben hala düþünebiliyorum. Piþmanlýklarla ölmüþüm. Þu anda yapacak hiçbir þey yok.
     Birden aklýma beni götürecekleri yer geldi. Haykýrmaya baþladým. Ne olur býrakýn beni burada! Gitmek istemiyorum. Beni oraya sokamazsýnýz. Ben sizin oðlunuzum! Kimse duymadý. Aðzýmdan tek bir harf bile çýkmadý. Çenem kilitlenmiþti sanki.
     Karþýma, gözleri aðlamaktan kýzarmýþ iki kiþi geldi. Bunlar benim annem ve babamdý. Zavallý kadýncaðýz aðlamaktan neredeyse gözlerini kaybedecek. Babamsa, bakýþlarý o kadar donuk ki… Toplum içinde aðlamamayý adet edinmiþ babam, kendini zor tutuyordu. Þimdiye kadar kimse onun gözyaþý döktüðünü görmedi. Kardeþi öldüðünde bile.
     Neler oluyor? Yoksa babamýn gözlerinden yaþ mý geldi? Onun gözlerinden benim boynuma doðru, tek bir damla. Þimdiye kadar hissettiðim tek þeydi bu.
     Tamam, artýk beni götürün buradan. Her nereye götürecekseniz götürün. Daha fazla kalmak istemiyorum.
     Kýsa konuþmalardan sonra bir at arabasýna yükleyip soðuk ürkütücü bir yere götürdüler beni. Tabutumla beraber topraðýn altýna koydular. Hiç sarsýlmadým. Sesler duyuyordum. Tabutumun üzerine gelen toprak seslerini. Artýk annemi, babamý, bu yaþýmda bin bir zorlukla edindiðim sevgilimi göremeyeceðimi biliyordum.
     Bildiðim bütün þeylerle birlikte, hislerimde kaybolmuþtu sanki. Heyecan, korku bunlar deðil! Bir þeyler vardý kalbimin yerinde fakat tam olarak kestiremiyordum.
     O gün düþüncelerimle yalnýzdým. Kendimi toparlamam 1 saati bulmuþtu. Gerçi benim için zaman kavramý da bitmiþti ya.
      Þimdi ne olacak! Artýk ne olacaksa olsun diyordum. Bu yýlgýn bekleyiþ tüm ruhumu kemiriyordu ki sessizliði bozan ayak seslerini duydum. Sanki bir ordu geliyordu cesedimin üzerine. Gitgide yaklaþtý. Kapkaranlýk yerde gözlerini ve o kýllý küçük bacaklarýnýn hepsini görmeye baþladým. Yýlan gibi kývrýlarak geliyordu.
Oldum olasý böceklerden korkardým. Þimdi bir ziyafete konmuþ gibi onlarcasý bedenime saldýrýyordu. Küçükleri karnýmdan, -yumuþak kalmýþ yerimden- parçalar koparýyor. Yavaþ yavaþ birer parça alarak gidiyorlardý. Ayrý ayrý bütün ýsýrýklarý hissettim. Ýyice delinmiþti karným. Sonra bir kýrkayak geldi. Biçimsiz vücudu ve kýllý ayaklarýyla diðer böceklerin açtýðý karnýma doðru girmeye çalýþýyordu. Önce karnýmda gezindi. O, iðrenç kýrk tane ayaðýnýn her birini hissediyordum. Yarayý buldu. Kafasýný içeri soktu. Ufak bir çocuðun elindeki kaþýkla karpuz yiyiþine benziyordu. Doymak bilmeden sürekli yiyordu.
     Baðýrmaktan yorulmuþ, sessizce aðlýyordum. Gerçi baðýrýnca da sesim çýkmýyordu ya.
     Kýrkayak karnýmýn içine girip iç organlarýmýn da tadýna bakmak istedi. Diðer böceklerde ondan esinlenip içime doluþtular. Þimdiki acý bambaþka oldu.