Yaðmurlu gecelerde baþladým; olmayan sevgiliyi hayal etmeye. Dört duvar arasýnda, sonsuz ufuklarý taradým geceler boyu. Ýþte o vakitler anlamaya ve hissetmeye baþladým o marazi duyguyu. Küçük odamýn, basma desenli perdeleri en yakýn þahidim oldular.
Olmayan sevgilinin hayali, gözlerimin önünde uçuþuyor; yoðunlaþtýkça, yokluðunun acýsý daha da perçinleniyordu. Yaðmur damlalarý cama vurdukça, sevgilinin nefesini burnumda hissediyordum. Duvarlarým boþtu ve hayal dünyamý duvarlarýma yansýtacak ortam ve cesarete sahip deðildim. Masamýn üzeri, üniversiteye hazýrlýk dergileriyle doluydu. Beynimde ve yüreðimde çözülmeyi bekleyen yýðýnla duygu ve düþünce dururken, masamda da çözülmeyi bekleyen sayýsýz sýnav testleri bekliyordu. Masam, hayallerim kadar daðýnýktý. Masamdaki tek düzen, okuduðum romanlarýn diziliþiydi.
Odamda kitaplarýmý dizmek için kitaplýk ya da herhangi bir raf olmadýðýndan, en yeni ya da en sevdiðim kitaplarý masamýn üzerinde üst üste dizmiþtim. Eskimiþ ya da daha az önem verdiðim kitaplarý da duvar dibine, düzgün bir þekilde istiflemiþtim.
Daha on sekiz yaþýndaydým ve henüz hiçbir sevgiliye dokunmamýþ ve hiçbir kadýnýn gözünün içine bakmamýþtým. Ama hayallerim, ufkun sýnýrlarýný çoktan aþmýþ ve iþi fantastik kýyýlara yanaþacak dereceye getirmiþti. Oysa, fantezilerde bile günah iþlemeye zorlanýyordu saflýðým. En melûn hayalim, sevgilinin saçlarýný okþamaktý. Cinsellik hayallerim sýradan kadýnlara karþý fütûrsuz olduðu halde, sevgiliye bir türlü dokunamýyordum.
Düz, siyah ve uzun saçlýydý hayal ettiðim sevgili ve bir adý yoktu. Hiçbir ismi yakýþtýramýyordum nedense ona. Sevgiliye bir isim vermeyerek hayallerimin ucunu açýk býrakýyordum bir çeþit. Farkýnda olmadan sevgiliye yaptýðým en büyük hinlikti bu. Sevgilinin hayalini bir çeþit koruma refleksiydi bu belki de.
Roman karakterleriyle dostluklar kurdum zamanla. Onlarla dertleþtim. Kimisini çok sevdim. Kimisine de çok kýzdým. Ama hiçbirini silip atmadým hayatýmdan. Yüreðimde bir yerlerde hep sakladým onlarý.
Ayýþýðý yüzü, altýn saçlarý ve zümrüt yeþili gözleriyle unutulabilir mi “ Nataþa ”. “ Piyer” i de unutmadým hiç. O benim sevgili dostumdu. “ Kurt Seyit” in yaþadýklarýna çok üzülmüþtüm. Daha sonra birçok dostumla onun acýlarýný paylaþtým. Ýstanbul’ a gelip Beyoðlu’ nun izbe bir sokaðýna sýðýndýðýnda ona elimi uzatmak isterdim. Ya “ Raskolnikov”. Üç kuruþ için iþlemek zorunda kaldýðý cinayeti ve düþtüðü durumu düþündükçe nasýl da üzülmüþtüm. “Nehludov” u tanýyýnca; zenginlerin de merhamet ve yardým duygularýna sahip olabileceðini sevgiyle farketmiþtim. “ Madam de Renal” ve “ Julien” , bana, aþkýn sýnýr tanýmazlýðýný ve her aþkýn bir bedel ödemek zorunda olduðunu göstermiþlerdi. Ah! “ Kenan ile Günsel”. Acýsýz ve bedelsiz bir aþkýn olamayacaðýný bütün çýplaklýðýyla anlatýyordu yaþam öyküleri. Ruhsuz “ Lukaþka” bile bugün bana sevimli geliyor geriye baktýðýmda. Ve daha nice roman kahramanlarý…