Her yýl senenin ilk aylarýnda düþünürüm; geçen sene bu zamanlar nerdeydim, neler yapýyordum, diye.Ne kadar geliþmiþim, ne kadar yenilenmiþim ve ne kadar deðiþmiþim, sorularý.Yerinde saymaktan ve zamaný durmuþ gibi yaþamaktan delicesine korkanlardaným.

Ýlk defa iþ güç kiþisel geliþim dýþýnda, geçen yýl bu aylarda- yaþadýðým- aþka dair duygularýmý hatýrlamak istedim . Yüreðimde kim vardý, kimin yüreðindeydim?

Yüreðimde kocaman bir aþk vardý.Ayrý da olsak sevgimden ve sevildiðimden emindim yani. Bitmeliydi, derken kimsenin bilmediði bir þarkýda hatýrlýyordum sevdiðim adamýn gözlerini, adým attýðý yollardan geçerken sessizce iç geçirip fýsýldýyordum adýný… Þubat ayýnda karlý bir pazartesi sabahý iþe giderken kimsenin bilmediði ve bana onun gözlerini hatýrlatan o þarkýyý dinlerken telefonuma ‘görüþmeliyiz’ mesajý gelmiþti. Tam da seni anarken, demiþtim içimden tam da seni anarken…

Geçen yýl bu zamanlar onunla bir kafenin üst katýnda birer fincan kahve içmiþtik. Uzun uzun anlatmýþtý bana olan sevgisini, özlemini ve bensizken ne kadar mutsuz olduðunu…Ne diyeceðimi bilemeden sessizce dinlemiþ, söz sýrasý bana geldiðindeyse sadece ‘bitti’ diyebilmiþtim. O an karþý koyduðum duygularýmla evimden içeriye girer girmez hesaplaþmayý göze alarak gözlerinin içine bakarak ‘bitti’ demiþtim iþte!

Aðzýmdan çýkan ‘ bitti’ sözcüðüyle ‘aþk’ o gün aramýzdan çekildi. Sonra mý? Sonrasý zamanýn ilaç olduðuna inanmaya çalýþma telaþý…O telaþla kanayan kocaman bir yara! Gerçek aþkýn yaraya döndüðü an duyulan ve yara kapanana dek hiç susmayan dayanýlmaz çýðlýðý…

Yere inen kar tanelerine göz yaþlarýmý emanet ettiðim, baharý müjdeleyen kuþ seslerini bile duymak istemediðim, güneþin tenimi yakan sýcaklýðýnda eriyip yok olmak istediðim, yaðmurla kavga ettiðim kaç mevsim geçmiþ.Dört mevsimi de aslýnda yerimde sayarak yaþýyorum sanmýþým

Karlý bir pazartesi sabahý…Aylardan Þubat
Sakinim ve mutluyum. Vazgeçmekten öte kabullenmenin zaferi; hayata artýk karýþabilmenin tadý; zamaný geldiðinde çekilebilmeyi öðrenmenin huzuru; yapmam gereken onca iþ varken hala yazabiliyor olmanýn heyecaný…

Dedim ya karlý bir pazartesi sabahý yine…
Ýþ yerime giderken bu kez herkesin bildiði o þarkýyý dinliyorum: ‘Beni Unutma- Sezen Aksu’

Þubat 2008

BÝNNUR EDÝSAN