Duman duman baþým,tütüyor gövdem ve karanlýðý aydýnlatan ýþýk daðýlýyor içimden.Hangi günahsýzýn yüreðinde söndüreceðim ben bu ateþi.Peki ya o,benim ona býraktýðým ateþi kimde?Bak gördün mü iþte biri yakýyor herkes taþýyor ve þehir cehennem misali yangýn yeri...Yanýyor herkes ve yana döne arýyor yüreðinin çayýrlarýný ateþe vereni.Biliyor tutuþanlar oysa;o ateþi bir tek yakanýn söndürebileceðini.Peki seni kim yakmýþtý benden önce,ben kimin yangýnýný taþýyordum,senin mi,seni yakýp uzaklardan izleyenin mi?Ama yanýyorum bak alev alev,küllerim uçuþuyor havada ve korlarým kalmýþ duman çýkaran,közlerimin içinde son bir umut senden geriye.Ben yakamam kimseyi bu öfkeyle;yaksam yaksam bir sigara,peþine bir sigara daha ve son bulur paketin boþaldýðý yerde,boþ paketler karþýmda,odamsa sis altýnda biliyorum dumanýmla yetiþir ettiðim ahlar sana.Ne kadar uzakta olursan ol yanýðýmýn ve acýnýn o kötü kokusu ulaþýr burnuna ve sürer gider bu devinim yokoluþlara.Önce sen yok olursun;senden sýçrayan bir kývýlcýmla ateþ alýr tenim,etlerim baþlar dökülmeye,erir yüreðimin zýrhý göðüs kafesim,için için yanarým maðmayý görmeden bir yanardað aðzýnda...Hem yanar hem kanarým,çýðlýk çýðlýk daðýlýr sesim daðlarýnda.Sen kül ben duman uçururuz bir rüzgarýn esintisiyle ve belki bir yerde buluþuruz.Bir buluþma ihtimali var ya;ne kadar gözyaþý döksem de bilirim sönmez yürek sevda yangýnlarýnda...
Anasayfa
