ÖTEKÝ TÜRKÝYE ÝÇÝN

     
-1-

Gece soðuktu ama yaþam devam ediyordu. Karanlýk kýþlanýn, ancak kendisini aydýnlatabilen lambasýndan komutanýn yüzü belirdi.
“Yine o sýkýcý hikayelerinden birine baþlayacak” dedi Celal. “Yine o sýkýcý hikayelerden biri...”
Ben biliyordum. O hikayelerin hiçbiri sýkýcý deðildi. Ama burada, yani ölüm ile yaþamýn tam ortasýndaki çizgide süren mücadelede, anlatýlanlar, ilginç bile olsalar dikkat çekemiyorlardý. Hiçbiri çözümü gösteremiyordu çünkü. Hiçbirinde sonuç ve takip edilmesi gereken yolu göremiyorduk.
     Komutan her zamanki gibi davranýyordu, yani anlattýðý o sýkýcý hikayelere baþlamadan önce ne yapýyorsa, aynýlarýný tekrarladý. Kýþlanýn içinde yavaþ yavaþ ilerlemesi, ilerlerkenki düþünceli hali ve içerideki herkesin yüzüne tek tek bakmasý, konuþacaklarýnýn tam da bizim düþündüðümüz gibi olacaklarýný iþaret ediyordu.
     Ama ben farklý birþeyler sezdim. Yüzüme bakarken, o alýþtýðým sakinliði göremedim. Aksine heyecanlý ve endiþeli görünüyordu. Kýþlanýn yatakhanesinin tam ortasýnda duraksadý. Oldukça sessizdi. Hareketsiz, týpký bir heykel gibi duruyordu. Ve birden...
“Kalkýn ve beni dinleyin!” diye baðýrdý.
Aslýnda “beni dinleyin” kýsmý gereksizdi. Çünkü bütün yatakhane onun bu ilk çýðlýðýyla ayaklanmýþtý.
     Sinirliydi ve çýlgýnlar gibi, tekmeleyecek, yumruðunu savuracak birþeyler arýyordu. Önce yatakhanenin tam ortasýndaki tahta masaya vurdu. Ama hýzýný alamayacak olacakki, daha sonra da, hemen yaný baþýndaki bir askerin yataðýna tekme attý.
Ve yine baðýrarak: “ Neden ölüyoruz?” dedi... “Bir kiþi, bana nedeni söylesin...”
Celal komutaný yumuþatmak için çok önceden ezberletilen nedenleri saymaya baþladý...
“Vatan için komutaným... Hepimizin canlarý bu vatan için fedadýr” dedi...
Komutan: “Peki ya insanlarý..? Ne yapýyorlar bu vatanýn insanlarý..? Onlar için deðer mi ölmek..? Sen ortaya canýný koyarken, onlar ne yapýyorlar?”
Büyük bir sessizlik kapladý yatakhaneyi. Sanki herkes komutan gelmeden önceki gibi uyuyordu.
Komutan baðýrmaya devam ediyordu... Elindeki gazete küpürünü herkese gösterip.. “Bunun için mi öleceðiz... biz bunun için mi?” diye tekrarlýyordu. Karanlýktan ve komutanýn çok hýzlý dönmesinden tam olarak göremedim ama sanýrým yarý çýplak bir kadýn fotoðrafý vardý küpürde. Altýnda ki yazýyý okuyamamýþtým ama merakým komutanýn baðýrarak okumasýyla bitti.
“Manken Banu dün gece bir otel odasýnda uyuþturucu aleminde basýldý...”
O an düþündüm. Neydi komutanýn anlatmak istediði þey. Elindeki þeyin sadece bir örnek olduðu, genel komuþmasýndan anlaþýlabiliyordu. Ve bu tepkinin, okuduðu küçük bir yazýnýn, ya da televizyonda karþýlaþtýðý o artýk sýradanlaþmýþ rezilliklerden birinin yaratmadýðý, çok uzun zamanýn birikmesi olduðu da, o ana kadar hiç görmediðimiz sinirli hali belli ediyordu. Haklý olduðunu herkes gibi ben de biliyordum, ve hiçbir þekilde de o ve onun gibi vatandaþlar için ölmeyi istemiyordum. Onlarýn varlýðýndan ve sayýlarýnýn çokluðundan da bilgi sahibiydim. Ama burada, o bilgi, o düþüncede, týpký baþarýsýz ve unutulamayan aþklar, yada geride býrakýlan fýrsatlar gibi düþünülmemeye çalýþýlýnýyor ve beynin en uç noktalarýna yerleþtiriliyordu. Onlarýn varlýklarýnýn o þekilde olmasý ve benim burada olmam tamamen kaderin bir ürünü diye düþünürdüm hep. O kaderi deðiþtirebilecek birþey yoktur. Yaþamak istiyorsam, ancak bu þekilde, kendim olarak yaþayabilirdim. Burada savaþýyor ve ölüyorsak, bize ezberletilenlerden çok daha fazla nedenlerin olduðunu biliyordum. Ve o insanýn ya da onun gibilerin, bu koca nedenlerden eksilmesi hiçbir düþüncemi deðiþtiremezdi. Onlar týpký kiþilikleri gibi, neden olarakta küçük þeylerdi.
     Yaþadýðým yer Anadoluydu. Ve uðruna canýmý verceðim topraklarda. Bu can onun üstündeki devlete ve millete aitti. Benden çoktan çýkmýþtý. Savaþýlan yer Anadoluydu. Bu yüzdende savaþan askerlerin kafasýndaki düþüncelerin hepsi, sýradan bir savaþta hissedilenlerden çok farklýydý. Biz öyle deðerler için savaþýyorduk ki, bir tanesi bile tartýþmalardan uzak deðildi. Biz öyle insanlar için savaþýyorduk ki, bir tanesi bile o deðerleri tartýþmaktan çekinmezdi. Daha uðruna savaþtýðýn þeyler bile bulanýk ve hala belirsizken, kendi düþüncelerinin tam olarak hedeflerini bulmasý, insan psikolojisinin zaten istemesen bile mutlaka bozulduðu bir yerde imkansýzdýr. Birinin istediði gibi düþünmesini kimse engelleyemez derlerdi hep ama burada herkes zaten düþünmemek için gönüllü. Acýdan uzak kalmak kendi benliðini oluþturan birkaç temel unsurlar dýþýnda geçmiþindeki herþeyi unutmaktan geçiyor. Eðer hala geçmiþinle, arkanda býraktýklarýnla olan baðýndan tam olarak kurtulmamýþsan ya da o bað çok sýkýysa, burada seni düþündüren tek þey ölümünün o geride býraktýklarýn üzerindeki etkileri oluyor. “Vatan ve millet herþeyden daha deðerli” düþüncesini tam olarak kabullenmelisin. Yoksa, kendini o vatan ve millete adýyamaz, ve deðerini onlarýn deðerlerinin yanýnda yok edemezsin. Bu durumda, yani kendi deðerin vatan ve milletten çok geride býraktýklarýn için daha deðerliyse, savaþamazsýn. Çünkü canýn artýk kýymetlidir.