Zamanýn gözleri yaslýydý, galiba sensizliðe on vardý
Belki de yanlýþ hatýrlýyorum, sensizliði yirmi geçiyor da olabilir
Neticede sen yoktun, yine küskün, yine hayata dargýndým.
Her zamanki yerimden seyrettim bahçeyi, aðaçlarý, gökyüzünü...
Sana selâm yolladým kuþlarla, bilmiyorum acaba ulaþtý mý?
Kuþlar ulaþtýramazsa bile, yaðmur muhakkak ulaþtýrýr dedim.
Ezgiler mýrýldandým, solan çiçeklerin çürümüþ gövdelerini seyrettim
Bir demet hüzün ýsmarladým kendime, sustum, düþündüm.
Zaman, her zamanki gibi gözyaþlarýný akýttý yüreðime
Gökler gürlemedi, bulutlar kararmadý, sade çiseler yaðdý üzerime.
Bir þeyler kayboluyordu, ellerimle tutamadýðým bir þeyler kayýyordu
Sana dair olan her þeyin beline ölüm sarýlýyor, sen ölüm oluyordun.
Zaman sensizliðe gebeydi ve kâinat zorlu bir kalýbýn habercisiydi
Dinliyordum, kalp ile beynin arasýndaki uzun mesafeye oturmuþ
Sessizliðin anlattýðý seni, elleri avuçlarýndaki ölümü dinliyordum
Sýr tutmak zor, sýr tutmak aðýrdý...
Bakamýyordum, geri dönüp gözlerinin içindeki ölüme bakamýyordum
Biliyorum artýk çiselemiyordu, yaðmurlar yerini saðanaða býrakmýþtý
Þimdi çok iyi hatýrlýyorum, zaman sensizliðe on vardý
Kalbimin saati çoktan durmuþ, bende de vakit sonbahardý...

Zafer Yýlmazkara
20 Temmuz 2007