"Benden önce söylenmiþ sözlerin haklýlýðýna kýzdýðým oldu zamanýnda ama; inandýðým da..." diye baþlýyor bir þiir. Bu sözün doðruluðuna kýzýyorum ama; ne yazýk katýlýyorum. Aþka, hayata, kadere insanoðluna ait her þeye söylenen sözler ne kadar da kýzdýrýyor insaný. Ve ne kadar kabul ettiriyorlar kendilerini...
   Kadere sitem edersin bazen. Yaþadýðýn bazý þeyleri hiç ama hiç hak etmediðini düþünerek... "Ah þu kara yazým olmasaydý..." dersin ama olmuþtur bir kere. "Allah'ýn yazdýðý kaderi deðiþtiremezsin" der büyüklerimiz. Kýzarsýn, alýnýrsýn bu söze. Gel zaman git zaman deðiþtiremeyeceðini anlayýnca bu doðruluðu, katlanýrsýn her þeye. Kalýr yüreðinde bir uhde ama çýkaramazsýn dýþarý. Ellin, kolun, kaderin baðlýdýr; yapamazsýn.
   Hayata, yaþadýðýn ortama kýzar sitem edersin. Ýnsanlara sinirlenirsin. Neden her þey yolunda gitmez ki diye söylenirsin. Ya da insanlar neden böyle ve neden iyi anlaþamazlar diye düþünürsün. Arkandan bir ses gelir: "Her insaný kendin gibi bilme evlat; insanoðlu farklý farklýdýr..." Hayýr farklý olmamalý, insanlar biribirini anlamalý, hayatý daha yaþanýr hale getirmeli diye çabalarsýn; olmaz... Ýnsanlarý ortak paydaya taþýmak istersin, hiç deðilse biraz olsun birbirlerine yakýn olsunlar dersin fakat; nafile... Katlanýrsýn bu acý ama gerçek söze. Anlarsýn olamayacaðýný, yaþarsýn karþý koymaya çalýþtýðýn ortamda, belki de kendinle çeliþerek...
   Aþýk olursun sonra. Kalbinin çýrpýnýþlarý hýzlanýr, kanýn kaynar, yerinde duramazsýn. Sevdiðini sadece kendine layýk görürsün. Ya da sevdiðinin güzelliðine bakýp onun gerçekten ulaþýlmaz biri olduðunu sanýrsýn. Ama bir gün öðrenirsin ki onun sevdiði biri varmýþ. Layýk görmezsin sevdiðini ötekine. Sonra aklýna bir söz gelir: "Gönül bir kelebek; güle de konar ota da..." Sen kendini gül sanýrsýn ama sevdiðinin gözünde öyle olmazsýn. Küsersin þansýna, küfredersin kaderine ama... Sevdan kursaðýnda, aklýn sevdiðinde kalýr da sesini çýkaramazsýn.
   Bir gün acý bir haber alýrsýn. Hiç bu dünyadan göç etmeyecekmiþ gibi gördüðün bir fani ölmüþtür. Aðlarsýn, inanamazsýn öldüðüne. Gözlerin aðlamaktan þiþer, aðýt üstüne aðýt yakar, isyan edersin de geri gelmez giden. "Ölüm Allah'ýn emri, ölenle ölünmez." diyip elini omzuna atar biri. Yine aðlarsýn bu söze kýzýp. Ölüme isyan edip kendini paralarsýn; sonunda anlarsýn bu sözü. Belki de günler sonra o çok sevdiðini bir dua arasýnda anýp geçersin. Ýnanamazsýn kendine lakin; sen yaþamaya devam edersin...
   Þimdi aklýmda bir soru var: "Yaþamý ne kadar ciddiye almalýyým?" Hayatýn bir oyun olduðunu düþünüyorum çünkü. Sonu belli olan ama; sürecinin belli olmadýðý, bir rüzgarla savrulduðumuz bir oyun... Bu oyunu ciddiye alýp oyundaki iyi ve kötü sürprizlerle karþýlaþýp üzüntü ve sevinci yaþamak, bu duygularýn arasýnda savrulmak var. Öte yandan ciddiye almayýp kuru bir yaprak gibi horlanarak rotasýz gemi misalý savrulup boðulmak var. Bu sorunun cevabýný arýyorum. Ama bütün bu karmaþaya karþýn aklýmda da bir söz var: "Hayat her þeye raðmen güzeldir..."

Ramazan ADIGÜZEL