Bu gece þiir yazmak gelmedi içimden. Çünkü yüreðimdeki istasyonda tren boþalmaktaydý ve duygusal yolculuklarýmýn hesabýný aklým sormaktaydý. Ýlk önce ellerini yitirmiþ bir çocuk gibi güle oynaya hiçbir el sallayamamýþlýðým geldi aklýma ve sonra bir kez olsun kulaklarýný týkayanlara haykýrýþlarýmý duyuramamýþlýðým. Bir de doya doya yaþayamamýþlýðým geldi aklýma. Bir tarafým hep aç kalmýþtý ve açlýk en çok yüreðimi vurmuþtu. Bu yüzden sevgiyle büyüdü bende buðday baþaklarý.Sabýrla büyüdü bende armut aðaçlarý. Tabi sen bilmezsin armut aðaçlarýnýn ve buðday tarlalarýnýn ne kadar güzel olduðunu. Bu yüzden beni anlayamazsýn. Acýlarýný benle beraber büyütmedin ki sen. Hangi yaðmur altýnda ýslandý çýplak ayaklarýn. Hangi rüzgar darmadaðýn etti ki dünyaný.S en dað çiçeklerinin kokusunu ta içinde duyardýn ve rüzgar gelir saçlarýný okþardý. Sonra o rüzgar gelir benim bütün dalýmý budaðýmý kýrardý. Koklayacak bir gül býrakmazdý.
Þimdi söyler misin bana bu aþk nereye kadar. Sen bir kere hiç trene binmedin ki. Nereden bileceksin kaçak yolcularýn kaçýþlarýný? Ve hiç kasaba görmedin ki nereden bileceksin raylarýn üzerine düþen intiharlarý?
Sen eline hiç silah almadýn ki. Yaþamanýn yasak olduðu bir yerde pusuya düþenleri öldürmenin yasak olmadýðýný nerden bileceksin. Ýnsanlarý arkadan vurmanýn savaþ meydanýnda bir ganimet olabileceðini nereden bileceksin ki? Kazanýlan zaferin ardýndan atýlan çýðlýklarýn maðlup olanlarýn yüreðine bir ok gibi saplandýðýný nerden bileceksin ki?
Bu gece þiir yazmak gelmedi içimden. Çünkü yüreðimdeki istasyonda tren boþalmaktaydý ve içinden kolsuz bacaksýz çocuklar çýkmaktaydý. Onlara verecek þiir tadýnda bir ekmek bulamadým. Onlara uzatacak gül dalý niyetine bir mýsra bulamadým. Ne mehtap, güzel yüzlü bir sevgiliye benziyordu ne de yýldýzlar umut ýþýðýna. Düðümlendi bende sözcükler. Bir bilmece oldu cümleler.
Her þey sözcüklerle baþlamamýþ mýydý zaten. Titrek dudaklarýndan ýpýslak cümleler yüreðimin obasýna saðanak saðanak boþalýrdý. Gül tadýnda sevgiler büyütürdüm sana. Yine o sözcüklerle sabýr taþlarýna bir yosun misali dolanýrdý kollarým. Ve yine o sabýr taþlarýyla ördüðüm her duvara gül kokulu sevgileri týrnaklarýmla dikerdim. Sana þiir yazacak parmaklarým yok artýk. Ve güller avuçlarýmdan çoktan döküldü. Bütün bedenimi hazan bahçelerinin hüznü kapladý. Kýrýldý kollarým ve bacaklarým. Sarardý benzim.Tükendi nefesim. Bu sefer sustu dudaklarým. Bir kelime, bir cümle, bir paragraf olamýyorsun bana artýk.Þ iir tadý kalmadý sende. Mýsra mýsra çözüldü bana býraktýðýn buz kýrýntýlarýn. Ve son kez kelimeler de sustu. Kelepçelendi dilim.
Þimdi tanýdýk bir masalýn sisli bulvarlarýnda dolaþýrken kalemim yüreðime saplandý. Þiirim kana bulandý. Beni þiire mahkum eden sendin. Çünkü haykýrýþlarýný duyuramayanlarýn varacaðý son yer þiirdi. Son nokta ise gül kokulu cümlelerdi.