Kamerin öz kýzýyým. Yeryüzüne yansýyan gökkuþaðý nezdinde, benim elvan elvan açan. Güneþin hâkim olduðu göðün sahibiyim. Dünyam Aðrý daðlarýnýn doruðunda.

Seni seviyorum heyy! Varlýðýnýn yokluðuna özdeyiþini seviyorum!

Yorgundu kalbim biliyorsun. Dayandý bunca zamandýr hüznün hezimetlerine. Her yokluðunu aradýðýmda papatyalarý öptüm teker teker. Okþadým þefkatle onlarý. Rüzgârýn sarý göbeklerinde uçtu bûselerim, içimde ki saf çocuðun kalbine dizildiler inci inci. Ve tesadüf olmayan senin kokunu getirdiler her seferinde.

Seni sevmek, ve seni özlemlerin mahrem dostluklarýndan özlemek istediðim için gönderilmiþtin. Uyandýðýmda sabahlarýmý renklendirecek ilahî bir lûtfa, yorgun kalbimi dolduracak ilahî bir güce ve, gözlerinin elâsýnda kaybolan gülüþünün utangaç harelerine muhtaçtým. Düþlerimdeki sen yetmiyordun çünkü.

Evet, yaðmur sonrasý yosunlarýn yeþilliðinden, toprak nesliyle gelmiþtin hayatýma. Ýçimde ki melankolik sevgimi saf sularýn aksine yansýyan cemalinden besledim. Taa ezelden var olan aþk çoðrafyam, seninle daha bir renklendi. Yürek haritamda ahirim oldun, Gönül diyarýmýn manidar þehri. Yankýnlandý yalnýzlýðým, yakasýna rozet astým. Dualarým ve adaklarým yokluðunun zehir gibi akan zamanlarýnda adandý. Varlýðýn kadar yokluðunuda istedim çünkü.

Arâf çizgilerinde yürümem zordu tek baþýma. Adýn gerekliydi hasat mevsiminde ki harman tutkusuna. Elenen kalýntýsýndan tahýl sürmesine, seninle varmam, tek ve bütün olmam þarttý.
Benliðimi kuþatan, tenimi yakan aðustos sýcaðý, kavgamýn gülüþündeki özlemini baþka türlü yaþayamazdým. Özlemin içinde özlemin keþfedilmemiþ adalarýný gezemezdim. Gecelerce uykusuzluklarým ve seni kaybetme korkularým, ölüme teslim olmanýn sýrlarýný bilemez, seni görebilmenin hasretiyle biriken seviyi ebedî barýndýramazdým.

Sevmek ihtiyacýmýn cevabýyla sen, ilahî aþkýmýn meyvesiydin. Padýþahýn bana sunduðu o kýrmýzý elma. Sesimdeki sesimdin ve payýma düþen bir nimettin. Edebî dünyama kattýðýn kalemini sevdiren kelamýn, elif sözcüklerinden yalnýzca özümsediðim sendin.

Cam þeffaflýðýndan yokluðunu yüklendim taa uzaklardan. Zor olanlarý istedim dualarýmda, varlýðýnýn kattýðý yoklukla kalmak istedim. Yokluðunda acýlar içerisinde kývrandýmsada damla damla biriktirdim seni yüreðimin zulasýna. Özlemine tutkun, hasretine müptela, sessizliðine erek.

Eskiyorum artýk.
Sayrý zamanýn sayrý iliþkilerinde yýpranýyorum. Tükeniyorum kaybolmamak için. Ýznin olursa, zaman zaman kalbimin koridorlarýndan çalacaðým kapýný ve yüreðinin merhamet limanýna sýðýnacaðým.

Ruznamem bitmek bilmiyor sana yazarken iþte, daha uzayacak gibi. Ama kýsa keseceðim.

Seninle yüreðimden baþka hiç bir þey paylaþmak istemem; çünkü paylaþýldýkça azalýr tutkunun gücü. Hele sýradanlýðýn yarattýðý bir aþka dönmesini hiç istemem.
Sen, varlýkla yokluk arasýnda damarlarýmda akan kanýmsýn. Ýnsanýn yaþamasýný saðlayan iki dudak arasýndan solunan nefessin. Seni hep özlemeliyim, hasretinin devasa gölgesinde acý çekmeliyim. Evet, anavesilem, sevgi dünyamýn çoðrafyasýnda alnýma yazýlmýþ ilahî lütûfsun sen. Adýmýn özelliði senle ilham alýr. Dünyanýn öbür ucunda da olsan, hayatýma anlam katacak, nabýz atýþlarýmý deðiþtirecek tek varlýksýn.

Þimdi seni sevmeyi ne çok özlüyorum, ah ne çok özlüyorumm!

Artýk bir notanýn ezgisinde olan kalbimi, senin hicret yollarýndan, padiþahýn feriþtelerine emanet ýsmarlýyorum. Koruyamam belki kim bilir? Defterimin karelerine seni çizerek bitiriyorum namemi ve sevimin bana düþen payýyla, beyazýn ak tonlarýna bürüyorum seni. Yokluðunda seninle varlýðýnda sensiz.

07/12/2007

Sevgili Özbek