“Ne bu gördüklerim?
Doðrularým, birilerinin yanlýþlarý olmuþken þimdi daha huzursuz hissediyorum kendimi; zira o yanlýþlar benim yanlýþlarým da olabilir. Yanlýþlarýn farkýna varmak kötü deðildir elbette; ama kendi doðrularýný sorguya çekmek acý verir kimi zaman. Huzursuzluk yaratýr; kalben ve ruhen huzurumun devamýný hep istememe raðmen, zihnen huzursuz olmanýn getirisi sýnýrlarý zorlayan bir düþünce sistemidir. Hayatý sýfýrlamaya kadar gidebilir sonu; ancak ben o kadar kolay vazgeçen biri deðilim. Hatta o kadar sýký baðlýyým ki gerçeklerime ve doðrularýma; iþte o “bað” da benim en büyük gerçeðim. Sorgulamaktan öteye gitmez benim onlarla bu anlamdaki iliþkim. Ýþte tam bu esnada, baþka bir düþünceler silsilesi gelip çörekleniveriyor zihnime. Nefret ettiðim sistemin bir parçasý olabilir mi bu gördüklerim? O sistem ki en manevi, en kiþisel hem de en toplumsal, en irdelenesi ayný zamanda en kendi haline býrakýlasý þeyleri birbirine düþürmüþ, rahatsýz etmiþ, sevenlerinden soðutmuþ. Evet, sistem çok rahatsýz edici, huzursuzluk verici… Sevdiðim þeyler birilerinin tekelinde olduðu zaman ve o birileri de bir ideolojiye hizmet etmeyi amaç haline getirdiklerinde; iþte o sevdiðim þeyleri yavaþ yavaþ sevmemeye baþlýyorum. Sadece o kadar ama; geçici bir süreç; ancak sevgilerimin perçinlenmesini geciktiren, zaman kaybý olan bir süreç. Dedim ya ben kolay vazgeçen biri deðilim.”
Bir de göremediklerini düþündü. Onlarý da yazmak istedi, üstü kapalý da olsa onlara da gönderme yapmak istedi, hiç deðilse az buçuk ferahlamak adýna. Olmadý. Görünmeyenleri, görmek istediklerini, görebilmek baþarýsýna eriþemediklerini, bir de görüp görmezlikten geldiklerini… Onlar da hak ediyorlardý birkaç cümleyi; ancak tehlikelilerdi. Ýnsanýn görmediklerini yazmak istemesi onu kurgulamaya iter, istemeden de olsa kendi kurduklarýnýn bir parçasý olur sonunda insan. Ve inanabilir kurgularýna, kurgulamak kadar kolaydýr bu. Ýhtimaller üzerine kurulu her þey kadar havadayken bu kurmacalar, havadaki þeylere inanmak da tehlikelidir bir o kadar. Görmediklerini yazmamak için birçok geçerli sebep bulmuþken kendisine, þimdi gönül rahatlýðýyla baþka þeyleri düþünebilirdi. Þu sýralar istemeden düþündükleri çýkmýyordu aklýndan, ufak saplantýlar… Büyümesinden korktuðu saplantýlarý vardý, “belki de saplantý deðillerdir” diye düþünmeden edemedi. “Bu aný daha önce yaþamýþtým”ýn sýradanlýðýný duyumsadý küfrederken iyimserliðine.
Sustu sonra…
Þu hissettiklerinin, düþündüklerinin sonunun suskunluk olduðunu biliyordu. Sorumluluklarý olduðunu da biliyordu ve bu içsel tartýþmalarýna en kýsa zamanda son verip sorumluluklarýyla ilgilenmesi gerektiðini de. Sorumluluklarý söz konusu olunca bile içinden geldiði gibi davranmasýna raðmen sorumsuz biri sayýlmazdý, þu an çalýþmak istemiyordu o kadar… Bir kahve yapsa kendine, araladýðý penceresinin bir kenarýna kurulup, sevdiði müzikleri eþliðinde birkaç saatlik bir keyif yapsa…
Mutfaða gittiðinde göz göze geldiði kahve kutusu yine heyecanlandýrdý onu; baþka þeyler de vardý göz göze gelince heyecanlandýðý. Dile getirmeye dilinin bir türlü varmadýðý, yazmaya çekindiði… Öyle ya, “söz uçar, yazý kalýr”dý. Bazen hissettiklerine dair hiçbir iz býrakmamalýydý insan. “Her konuda laf ebeliði yapmanýn anlamý yok” diye düþünürdü, ama doðruluðundan pek de emin olamazdý bu düþüncesinin. Sayfalar dolusu yazan kadýnlar, adamlar bir kurmacanýn peþinden koþmuyorlar mýydý sanki? Ufak bir esin kaynaðý dolu sayfalara dönüþmüyor muydu? Çekiniyordu biraz da kendi yazdýklarýnýn o “dolu” sayfalara benzemesinden. Çaðdaþlarýnýn her üç yazýsýndan ikisinde adi ve basit bir iliþkiyi anlatýp, diþe konusun diye araya bir iki toplumsal(!) mesaj serpmesi, bunu da karmaþýk bir kurguda eritmek suretiyle zekâ gösterisi yapmasý hiç de samimi gelmiyordu ona. Buna raðmen onlarýn dolu dolu sayfalarýna imrenmeden de edemiyordu.
“Belki sonra…” dedi. Acelesi yoktu. Belki demlenmek lazýmdý biraz, düþüncelerle beslenmek, hayatý hazmetmek aðýr aðýr.