Tayfun TALÝPOÐLU'nun Yol Hikayelerini ben de dinlerdim pekala, hiç kendimi
o kompozisyonda hissetmemiþtim açýkcasý ta ki Afyondan Eskiþehir’e gidene kadar.


     Yolculuk mesafemiz 2 saat kadar ancak otobüsün gidiþatýndan anlýyorum ki bu
yolculuk daha da fazla sürecek gibi...Otobüsün içine göz gezdirdiðimde otobüsü komünist dönemde yapýlan araçlara benzetiyorum açýkçasý otobüsün içerisinde lüks hiçbir þey yok gördüðüm en lüks þey havalandýrma kapaklarýydý...
Anadolu insanýyla Büyükþehirlerde yaþayanlarýn ihtiyaç
farký gözler önünde ya da ihtiyaç farkýndan daha çok alçakgönüllülük, nimetin þükrünü
eda edebilme þehir insaný gibi doyumsuzluk göremiyorum gözlerde.otobüs þoförü saðdan
soldan elini kaldýran her ele duruyor.Neredeyse kiþiler yolcu olmasa bile durup yine
de halini hatýrýný soracak. Otobüste yolculuk yapanlarýn ve de yoldan binenlerin ekseriyetinde
mutlaka bir þeyler var; Kiminin elinde çuvallar içinde yiyecekler, kiminde kapalý sarýp
sarmalanmýþ kutular, aletler, vs...ama hepsinin elinde mutlak bir yük var.yolculuðumu daha
zevkli hale getirmek için herzamanki gibi ön koltuklardan birini tercih ediyorum.Yolculuk
ilerlediðinde yolun saðýnda solunda uçsuz bucaksýz çorak topraklarý görünce hevesim
kursaðýmda kalýyor. Daðlarýn soðuk yüzü ve onlara eþlik eden çorak topraklar bana
soluk aldýðým her an Anadolu da olduðumu hatýrlatýyor.Tam yolculuðun sýkýcý geçecegini
düþünmeye baþlamýþken yanýmdaki bey amcaya iliþiyor gözlerim. 60-65 Yaþlarýnda
kýr saçlý ve de saclarýný degirmende beyazlatmadýðý her halinden belli olan ilerlemiþ yaþýna
raðmen bakýmlý bir bekamca.Göz göze geldikten sonra selamlaþýyoruz ve bir iki kelamla
tanýþma faslýný kesiyoruz. Konuþmak istemez gibiydi sanki biran önce yolculuðun bitmesi
için dua eder gibiydi. Benim sorularým ardý arkasý kesilmeyince bey amca çaresiz muhabbete
baþlýyor benle ve benim bey amcanýn bir kaç kelamýndan sonra Öðretmen olduðunu anlamam çok sürmüyor.Memursunuz galiba deyince, öyle idim evladým öðretmendim ben Türkçe öðretmeni...
Þansým yaver gitmiþti her zaman olmasa da bu sefer tahminim doðruydu..Biraz daha muhabbetimizi koyulaþtýrýnca merakýmý artýk gizleyemeyip soruyorum öðretmenime, nasýlsa öðrenmenin yaþý yoktu. Otobüsün herlerde durup yolcu almasýna her yolcunun da mutlak yanýnda bir þeyler getirdiði ya da götürdüðünü soruyorum alacaðým cevabýn beni bu kadar etiýleyecegini düþünmeden...ben yolculuðun çabuk geçmesi için sorular sorarken öðretmenim bana tarihi bir cevap veriyordu...gülümsüyor yýllarýn eskitemediði hatta eskitmeye utandýðý bu insan ve devam ediyor; evladým senin þehirde yetiþmiþ biri oldugun belli ama burasý Anadolu burada kimse dýþarýda açta açýkta kalmadýðý gibi yolda da kalmaz...Benim bu otobüslerde tavuklarla hatta koyun ve keçilerle yolculuk yaptýðým olur, deyince anlýyorum Anadolu farkýný bir kez daha…
Bu ince düþünüþ yüzyýllarýn kültür birikimi ve Anadolu yaþamayan insanlarýn bu duruþtan mirastan uzak kalmasýna elbette üzülüyorum.Ancak her seferinde olduðu gibi yine Ýstanbul’a geri dönüyorum.Her þeyin bir bedeli varsa ben de bu Anadolu insanýnýn inceliðini misafirperverliðini Anadolu da býrakýp her þeyin yalan olduðu kentime –Ýstanbul’a- geri dönüyorum.Çünkü bu güzel duygularý ve de hisleri þehirli kalbimle daha fazla kirletmek istemiyorum.