Baþýboþ sokaklarda geziniyordu sevdalar;terkederken ucurtmalar gökyüzünü,dolaþýyordu bu sokakta yürek yaralayanlar ve kýzýla boyanýyordu güneþin rengi...Herkese sevdalý diyorlardý ya gerçek sevdalýnýn zoruna gidiyordu bu...Birbirini tanýmadan oluþan bir topluluk ve bu topluluðun içinde mutluluðun emsali sýnýrsýz gülücükleri daðýtan bir çift insan,biraz sonra ortadan ikiye bölünmeye hazýr kýrmýzý kurdelanýn ucunda iki sembolik halka,üç-beþ sayfalýk defter ve kalem hazýr bekliyor masanýn ucunda...Bu kadar basit görünüyordu sevdanýn giriþ kapýsý.Ya sonrasý?Üç-beþ sayfalýk bir defterle kapanmýyordu oysa mazi ve kapanmadýkça rutubet baðlýyordu aþkýn odalarý...Çözülüyordu kireçler duvardan;nereye kadar süpürülebilirdi,ne kadar yaþanýlabilirdi boya tutmayan duvarlarýn arasýnda?Ýçindeki acýdan sýyrýlmak isterken insan ihanetin rüzgarlarý çarpýyordu camlarý...Yakýlýrken parfüm kokulu mektuplar,silinirken son mesajlar kimseler bilmiyordu yüreðin nasýl temizleneceðini.Kanser hücresi gibi hýzla çoðalýrken kýrýntýlar,son nefesini veriyordu sýkýþýp kaldýðý yerde yalancý mutluluklar...Kýrýk bir gururla sýðýnýlýrken sevda sokaðýna,son umutlarda eriyordu dillerini yalan zýrhýna bürümüþ gönül avcýlarýnda.Merdivenlerden düþerken aþk gözlerden çoktan düþmüþ olurdu iki damlayla ve ipi olmayan kuyularda uzatýlan ipleri görmezden gelerek yaþýyordu bu sokakta yolunu kaybedenler,muhtaçlýðýn baþgösterdiði yerde sýmsýký sarýlýyordu insan vicdanýna,gururun býraktýðý izlere aldýrmadan...
Ucurum kenarýnda nadir açardý kardelenler,yýldýzlar gizlice kaymaya çalýþýrdý gökyüzünden;þimdi ise kardelen dolu uçurum kenarlarý,nispet yapar gibi saklanmadan kayýyor yýldýzlar,çünkü mazi dururken gönülde baþlamadan bitiyordu bu sokakta hikayeler...