Gözlerimi
Uyku tutmayan
Ne sancýlar nüfus ediyor

Dilimin ucunda
Beklettiðim oysaki
Yalnýzca senin adýndý

Senin adýna
Melalimde kurmuþ
Olduðum cümleler
Bir aman vermiyordu
Sabrýmý oldukça tüketiyordu

Çýkmak istiyordu
Hayatýn imbiklerinden
Bir hýþýmla tutunarak
Hikâyeler anlatacaktý sana
Bir bir hiç durmaksýzýn

Uzak kaldýðý
Merakýn fevkinde
Yaþadýðý serencamý
Hasretin elinden almalýydý
Artýk bir daha vermeden

Senin sevdiðin þiirler
Bazen de mýrýldandýðýn türküler
Düþüncelerinle resmettiðin
O silinmeyendi güzellikler

Yüreðimde
Hissettiðim sadece
Onunla hemhal ettiðim
Þimdilerde ben ne kadar
Keyifliyim çünkü seninleyim

Hani sineden
Sabrý alýp götüren
Kuru ayazlar var ya
Yanmayan ocaklarda aç
Sefil bir odada uykular kalsa

Tütmeyen bacalarda
Yorgansýz sabahlarda
Uyanýlýr ya
Sanki yaþamak
Onu anlamak
Hayatý kucaklamak canla

Ne aðaçlar
Ne de bir zamanlarýn
Güzelliðinde yapraklar
Sana gelmek için mi dallarý
Býraktýlar tüm uçan o kuþlar

Karlar dahi
Kararmaya yüz tuttular
Sevinç mi umuttular
Mezarlar nazar edenlere
Anlatýrlar altýnda topraklaþanlar

Ey sevgili
Sen sevsen de
Sevmesen de ne
Çýkar ki artýk
Biz seninle toprak için
Ayný mazide yaþayan bir kandýk

Kalktýk
Halkalandýk
Anlamak için
Bu zamanlarý yaþadýk
Aþk içinde saklý kaldýk halada
Onun yüceliðini anlamadýk