Monolog

Yalnýzlýk týrmanýrken omuzlarýma,
Terkisinde terk oluþlarýn en yoðun duyumu;
Benden içresin, yalnýzca sen gördün
Hüzünlerin renk sarmalýnda nasýl boðulduðumu..
Sen gördün yalnýzca bir sonlunun,
Sonsuz evren bahçesinde nesýl kaybolduðunu...

Duydun mu ey kendim, duydun mu?
Sözüm ona aþk iki kiþilikmiþ,
Böyle savlýyor Behramoðlu...

Doðru söylemiyorsun üstad,
Bir ben, bir kendim, iki kiþi etmiyoruz efendim..

Ahh yalnýzlýðýn cilveli esrikliði,
Kim bilir ki, gözlerimizde gebe olduðunu bulutun yaðmurlara...
Kim görebilir iç yangýnlarýmýzý..
Kim anlayabilir fýrtýnalarda savrulmuþ
Ruhumuzun niçin kanadýðýný...

Söylenecek bir þey yok artýk, artýk o gitti.
Þimdi ondan geri bende yalnýzca bir þiir kaldý...

Uzundu, dalgalýydý, özgündü ama,
Kýzýl bayraktý saçlarý..
Ýnceydi, uzundu, zarifti ama,
Duyguluydu emeðe, öyküydü parmaklarý...
Mahzundu, bilgeydi, öfkeliydi ama,
Hüzmesiydi ýþýðýn,
Kýrk yýla hatýrlý kahveydi bakýþlarý....

Dirençti, kavgaydý, umuttu ama,
Hepsinden önce,
Yanaðý gamzeli gülüþün sevdasýydý
Benden yansýttýklarý.....