Dün gece bir rüya gördüm, hayýrdýr inþallah. Rüya deðil de bir kâbustu sanki. Ben Emine Erdoðan’mýþým ve Tayyip Erdoðan’la evliymiþim. Rüya bu ya….Neden gördüm bu rüyayý bilmiyorum. Hani AKP sempazitani olsam, neyse.

Ama deðiþik bir evlilikmiþ bizimki. Beþ yýl için evleniyormuþuz, her beþ yýlýn sonunda da eðer birbirimizden memnun isek, bir beþ yýl için yeniden evleniyormuþuz. Nikâh tazeliyormuþuz yani. Þu saçmalýða bir bakýn hele. Bu, bizim ikinci beþ yýlýmýzmýþ evliliðimizde. Böyle acayip bir durum. Dedim ya, rüya iþte.

Þöyle kocaman, saray gibi bir evdeyim. Vakit akþama yakýn. Tayyip Bey’i bekliyorum yemeðe. Bende bir korku, bir telâþ, elim ayaðýma dolanýyor. Sebebi Tayyip Bey. Þimdi gelecek, esip gürleyecek. Baðýrýp çaðýrmak için bir bahane bulacak. Diyorum ki kendi kendime: Ah ! Keþke Amerika’ ya filan gitmiþ olsaydý, birkaç gün oralarda kalsaydý da ben de azýcýk rahat etseydim.

Derken, birdenbire annem beliriyor oracýkta. Titrediðimi, beti benzi attýðýmý, korku ve telâþ içinde olduðumu görünce soruyor bana " Hasta mýsýn kýzým , neyin var ? " diye. Anlatýyorum ona Tayyip Bey’den nasýl korktuðumu.... " Ah anne! " diyorum. " Nasýl razý oldum bu evliliðe ? Aslýnda babamda, sende, bütün akrabalarýmýzda hatta komþularýmýzda da kabahat var." diyorum. " Hepiniz öve öve bitiremediniz, aklýmý çeldiniz, yoksa ben Derya’yla evlenecektim." diyorum.

Annem , kadife sesiyle kesiyor sözümü: " Öyle deme kýzým öyle deme. Babanla bana, kardeþlerine, akrabalarýmýza kim bakýyor ? Kardeþlerinin okul masraflarýný kim karþýlýyor ? Yedi sülâlemiz kaç yýldýr ne kömür parasý verdi ne yiyip – içeçek parasý. Akrabalarýmýzýn cenaze masraflarýný bile üstlendi. Yakýnda elektrik paramýzý da üstlenecekmiþ. Senin o Derya, bunlarý yapabilir miydi ? "

Ýþte tam burada aðlamaya baþlýyorum. Diyorum ki anneme: " Geçen gün dinlemedin mi televizyonda, herkese nasýl kafa tuttu ? Yaralý aslan gibi kükrüyordu . Ne asker kaldý çatmadýðý, ne yargýtay, ne danýþtay, ne rektör. Herkesle kavga ediyor. Evde de öyle. Bir güler yüzünü görmüyorum. Madem ben bu evin reisiyim, benim dediðim olacak diyor. Geçen gün sarma yapmýþtým, kýyametleri kopardý, benim sarma yemediðimi bilmiyor musun diye baðýrdý çaðýrdý. Çocuklar çok seviyor dediðimde de, çocuklar da kim oluyormuþ, otursunlar oturduklarý yerde diye söylendi. Ben ne yemek istiyorsam, onlar da onu yiyecek dedi."

Tam o sýrada telefon çalýþýyor. Açýyorum telefonu, arayan Tayyip Bey ! Diyor ki bana: Boyacýlar geliyor köþkü boyamaya. Her tarafý yeþile boyayacaklar. Akþam geldiðimde eðer bir duvarý yeþilden baþka renk görürsem, yalatýrým sana o duvarlarý diyor. Her taraf yeþil olacak, o kadar!

Anneme söylüyorum dediklerini. Þaþýrýyor annem." Kýzým ! Yoksa o, aile reisliðiyle krallýðý mý karýþtýrýyor ? " diyor. Ben yine aðlamaya baþlýyorum. Annem, mendil yetiþtiremiyor göz yaþlarýma. Rüya bu ya, gözlerimde iki tane musluk var, þarýl þarýl akýyor. Musluklarý çeviriyorum çeviriyorum kapanmýyor. Annem, suyu vanadan kesmeyi akýl ediyor fakat ne yazýk ki vana arýzalý çýkýyor. En sonunda önüme bir kova koyuyor annem. Dolan kovayý boþ kovayla deðiþtiriyor ikide bir... Rüya bu ya, tam o sýrada bizim bütün komþular, akrabalar gelmiþler köþkün bahçesine. Köþk diyorum, gerçekten köþk gibi evimiz. Hepsi, Tayyip Bey’den bir þeyler istemeye gelmiþ. Kimi öðrenci oðlu için af istiyor, kimi kömür, kimi bedava tedavi, kimi de özel okulda okuyan çocuklarýnýn okul giderlerini. Kiminin çamaþýr makinesi bozulmuþ, kiminin televizyonu bilmem ne kanalýný göstermiyormuþ. Teyzemin evde kalan kýzý da, özel falcý istiyormuþ. Hepsi , olmuþ bir dilenci. Rüya bu ya.

" Bunlarý bu hale Tayyip Bey getirdi." diyorum. " Hiçbiri çalýþmýyor, hepsi iþinden ayrýldý.Tayyip Bey’den gelecek avantalarla geçiniyorlar, o nedenle kendisini çok seviyorlar.” diyorum…Annemi bir düþünce alýyor tam bu sýrada." Peki kýzým , nereden geliyor bu deðirmenin suyu? " diye soruyor. Ben de anlatýyorum. Rüya bu ya; Tayyip Bey’in ailesinin çok malý mülkü varmýþ. Hepsi , dedelerinin dedelerinin dedelerinden kalmaymýþ. Mirasçýlar 70 – 80 kiþiymiþ. Tayyip Bey, mirasçýlardan habersiz satýyormuþ bunlarý, gelen paralarý da bizim akrabalara daðýtýyormuþ. " Satacak þey bitmek üzere anne! " diyorum.

Yeniden aðlamaya baþlýyorum. Ýþte tam bu sýrada Tayyip Bey geliyor. Ben daha kendisine " hoþ geldin " demeden baþlýyor esip gürlemeye. Vestiyerdeki paltomun üstüne kim kabanýný astý diye baðýrýyor. Onun paltosu üstte durmalýymýþ, üstüne sinek bile konamazken, kim nasýl oluyor da kaban asýyormuþ. " Terliklerimi koridorun sað tarafýnda çýkarmýþtým; kim onlarý sol tarafa koydu, benim solla ne iþim olur ki ! " diye yýrtýnýyor. Onun baðýrma sesiyle, misafir salonundaki vitrinin camý iniyor " þangýrrrttt " diye. O sesle uyanýyorum uykudan. Bir bakýyorum ki, yataðýmdayým. Ve ben Emine Erdoðan deðil, Kâmuran Esen’im. Mutlulukla, " Sana þükürler olsun Allahým ! " diyorum.

Ohhhhhh!

Ýyi de , ya yine ayný rüyayý görürsem ?

Kâmuran ESEN
esenbel@superonline.com