Sen yanýmda olmalýydýn, hemen þurada, yaný baþýmda.….Zamaný, bir pardösü, bir kaban gibi askýya asmak mümkün olsaydý; sen yanýmda olabilirdin. Karþýmda duran çerçeveden sýyrýlýp, boþ býraktýðýn kanepeye uzanabilirdin.

Sen yanýmda olmalýydýn. Kirli çoraplarýný yine oraya buraya atmalýydýn. Evden hemen hemen her çýkýþta arabanýn anahtarýný unutmalýydýn, bana köþe bucak anahtar aratmalýydýn. Duþa girdiðinde banyoyu su , aynayý kir içinde býrakmalýydýn.

Doðum günlerimi yine unutmalýydýn . Kýzýmýz hatýrlattýðýnda ise; çelik tencere gibi, duvar saati gibi bence anlamsýz hediyeler almalýydýn. Bense, sana belli etmesem de kýrýlmalýydým. Saçma sapan ayrýntýlara kafa yorup, kendimi üzecek birþeyler bulmalýydým.

Yanýmda olmalýydýn.Yýllardýr ayný çekmecede duran çoraplarýný bulamayýp, onlarýn nerede olduðunu bilmem kaçýncý kez bana sormalýydýn. Sabahleyin, takým elbisene uygun olanýný tutturabilmek için giyip çýkardýðýn gömleklerini oraya buraya atýþtýrmalýydýn. Bense, her sabah olduðu gibi arkandan söylenmeliydim. Ne sen daðýnýklýðýndan vazgeçmeliydin ne de ben söylenmekten.

Yanýmda olmalýydýn. Bazý geceler, bu gece ben yataðýn bu tarafýnda yatacaðým diyerek, bütün ýsrarlarýma raðmen benim yerimi almalýydýn. Ve gecenin bir yarýsýnda, ben burada rahat edemedim diye sýzlanarak, oramý buramý çiðneyerek kendi tarafýna geçmeye çalýþmalýydýn.

Sen yanýmda olmalýydýn. Akþam eve geldiðinde, evin hangi odasýnda olursam olayým, arayýp beni bulmalýydýn. Gözlerimin içine bakmalýydýn, bana sarýlmalýydýn. Bense bunu çok sýradan bir davranýþ olarak görüp, mutluluðumuzun farkýna bile varmamalýydým. Sana, yapman gereken bir sürü onarýmlardan söz etmeliydim. Sen ise; bozuk musluklarý, elektrikli âletleri neden tamir etmediðinle ilgili onlarca sudan bahaneler bulmalýydýn.

Ben evde yokken ayakkabýlarýnla içeri girip de halýlar üzerinde toz býraktýðýnda; sabahtan beri hiç eve gelmediðin yalanýný söylemeliydin. Ve ben buna - yalandan da olsa – inanmalýydým.

Sen yanýmda olmalýydýn. Birlikte çýktýðýmýz yolculuklarýmýzda, karnýmýn acýktýðý an’ý yakalayýp, yol kenarýndaki bir lokantada en sevdiðim yemekleri istemeliydin. Daha ben yemeðimi bitirmeden benim için, - tiryakisi olduðum - az þekerli bir kahve söylemeliydin. Sigarýmý yakarken, parmak uçlarýný ellerime deðdirmeliydin. Ben de ürpermeliydim.

Sen yanýmda olmalýydýn. Ne kadar sana belli etmemeye çalýþsam da, canýmýn sýkkýn olduðunu – nasýlsa- anlamalýydýn. Hiç zararý yoktu, yemeðini çarçabuk yiyip ben masada yalnýz býrakmanýn. Bilirdim ki, sen buradasýn. Ýþte hemen þuracýkta. Elimi uzatsam dokunabileceðim, üflesem titretebileceðim.


Sen yanýmda olmalýydýn.
Ve ben bu yazýyý yazmamýþ olmalýydým.

Kâmuran ESEN