(Bugün ve bundan sonraki diðer günlerin tek sahibine…)

Aþký kurtarmak istediðimde ki sen-yani yüreðimde ki… Her akþam güneþi saklayýp gözlerimde, ay ýþýðýný yakamoza çevirirken ve daha avutulmayý bekleyen tabiat olaylarýnda; bir tek sen… Yazýlmayý hak eden, alfabenin en güzel bilmecesinde yaðmur gibi çiçekleri hayata döndüren…
(aþký yeniden kurtarmak istediðimde ki sen…)

“bugün sen varsýn kalemimin mürekkebinde…”
Gece bir bulutun arkasýndan çýkýp geldiðinde düþünürüm seni ve biraz da kendimi. Yalnýzlýðýn fotoðrafýný çekerim; gökyüzünde dolunay, sadece yýldýzlar biraz parlar… Ve öylesine bir gece kalýr bende sensizliðimle gömülürüm topraða…
(karanlýða yakýþmaz aþk bilirim/gel kurtar beni)

“herkes seni/biraz/ben sanýr”
Öylesin… Yokluðunda bile düþüncelerimde çoðalansýn, yani biraz biziz; hiç olmasak ta beraber ve de ellerimizden sýcaklýðýmýz geçmese de… Anlatamadýðým için deðil, anlayamadýðýmýz için ayrýyýz ve belki de kýymetini bilemediðimiz için de…
(kalbine inandýðýn sürece sen “sen” olacaksýn/ bir baþkasý asla…)

—hala býraktýðýn çýkmaz sokaktayým… Olsun yine senin yolundayým ya…

…yaðmurun sesi bile ýslatýyor bazen… Bazen dediðime bakma, zaten her gün bir baþka “sen” oluyorum. Gözyaþlarýmla bir baþka ýslatýyorum düþlerimi. Ýtirazým yok ama bazen “keþkeler” alýp götürüyor senli günlerime, e birazda hayal tabi ki… Korkma sevda sözlerim yine sana; sen olunca her þey bir yana… Seviyorum be seni! Ötesi yine sen iþte!
(neyse yaðmur dindi/ gözyaþlarýmý sorma-sen yoksun çünkü yanýmda)

“hayat kimseye kalmýyor/ ama yinede dön sen/ yoksa bir ben kalýrým yolunda…”
Çok þeysin… Öyle deðil/ düþüncelerin gerçeðe yansýmasý hiç kolay deðil ki-sen bir baþka düþüncesin içimde. Aniden gelen mutluluk gibi heyecanlandýransýn; sonra kalbime “hop! Aðýr ol-sakýn rezil etme beni sevdiðime”, diyebildiðimsin… Hani bilirsin seven kiþi yanlýþ konuþmak istemez, sen benim doðrularýmsýn…
(þu an yüzümdeki tebessümsün/ inan görmelisin seni düþündüðümdeki hallerimi)

“yoksan ve hiç gelmeyeceksen… Aðlamaktan baþka ne yapabilirim ki”
…kulaklarýmda kalýrsa senli bir ”seni seviyorum”, nasýl nefret etmem seslerden. Duyduðum her þeyden nasýl kaçmam; uðruna tüm sesleri susturduðum, söyler misin?     
Sen bendeki yaþam pýnarýyken ve hep öyle akmaya devam etmeliyken nasýl olurda sel sularýna emanet edebilirim düþlerimi. Sen olmayacaksan bilki inan hiç geri dönmeyeceksen-zamaný durdururum o son halinle nefesimi bitirene kadar. Sadece seninle baþlayan yaþam serüvenimi seninle bitiririm. Buna aþkýmýn bir hakký olarak söyleyebilirim… Eðer kalýrsa kulaklarýmda senli bir “seni seviyorum”, kork benden kozmos!
(son nefesimde yine sen olacaksýn-yemin ederim…)

—bilki; tüm yollarýn tersindeyim çünkü senin yolundayým…

( yürek burkulmalarýnda ki tozlu yazýlar–16 )

Emre onbey