“Bende bu sevgi varken-cesarete hiç gerek mi var?”

Elimde berbat kokulu çiçeklerle bekliyorum seni… Kusura bakma ama sen onu bile yapmýyorsun; yalan deðil ki-beklemiyorsun iþte!

Yemin(ler)in unutulduðu yoldayým…
Simsiyah bir geceye bulutlanýyorum. Boþ-ver kaderimin elveda busesi; aþktý gelip geçti. Gerçeði yaþamakta siyah bir bulut gibisin; anla(t)makta ise söze gerek mi var…

“Sonsuza kadar… Hani ölsem de yine vazgeçmem ki-senden”

Hiçbir þey uzak deðildi! Bak bu sözü hiç unutma:”Hani ölsem de vazgeçmem senden” yalan deðil, sonsuza kadar… Seninleyim, sende…     
Sonbaharýn soysuz gününde çýrpýnýyorum… Güz mevsimi her þeyi düþürüyor; içimdeki güzelliðini artýk hiç büyütemiyorum. Âmâsý var hayatýmýn, ufakta olsa yaþanmýþlýðýn bir hatýrasý var; çirkinleþen çözümlerin harcanmýþlýðýnda kalsamda… Sendeyim, kahrolsam da… Unutulsam da.

/Þelaleden düþen harflerin çýðlýklarý gibisin,
Hani haykýrsam suyla karýþýk, sevgimi…
Herkes görebilse içimdeki o güzelliðini/ yapamadým
Soysuz bir aþkýn susuzluðunda kaldým iþte!/

“Yenildim yüreðine… Kalakaldým bir sözünle/ yine de unutamadým…”

Yokluðun eskisi gibi acýtmýyor tenimi… Bak tenim dedim fark ettiysen yüreðim demedim. Býraktýðýn yerde deðilim; olursa hani vicdanýn sýzlarsa arama beni o yerde, inan sevgim, hüzünlerimi ektiðim yerde kaldý… Ve de senliðim!
Hiçbir þey uzak deðildi! Ama her þey çok uzaktý, deðil mi? Masallar geceleyin aklýmýza gelirdi, týpký yakamoz gibi yansýrdý… Ýçimizdeki aþk bizi bu sefer çok yanýlttý!

“Sevildiðimi sanýyordum… Sevmek-sevilmek ayrý duygularmýþ, aldanmýþým…”

Yemin(ler)in unutulduðu yoldayým…
Sessiz rüzgârlarýn felaketindeyim. Savrulmuyorum, sadece her þeye saldýrýyorum. Ýçimde bir o kadar birikmiþ nefret varken, kusura bakma… Çareler ölmüþ elimde, neye yarar rüzgârlarýn sessizliði. Günah olmuþ tek doðrum; sevmiþim-sevilmemiþim…
—anla beni artýk! Yalancý baharýn koynunda büyütme çiçekleri; artýk yeter güller kokmuyor eskisi gibi… Baksana, elimde berbat kokulu çiçeklerle hayalini yaþatmaya çalýþýyorum.

…yüzüm, gözüm sen gibi; ya yüreðim? Avuçlarýmda umudumu tutuyorum. En çok ne üzüyor beni biliyor musun? Doðduðum günün soðukluðumu bilmem ama daha bir kez bile sevdiðim kadýnla doðum-günümü kutlayamadým… Ýçim acýyor desem çok mu acýklý olurum… Bak yine kasým ayý geliyor; korkuyorum doðum günüm yaklaþýyor, kýyýlýyorum… Neredesin sessiz fýrtýnanýn gül yüreklisi, neredesin?

“ Seni unutmak istemiyorum sadece doðum günümü tek baþýma geçirmek yoruyor yüreðimi…”

( yürek burkulmalarýnda ki tozlu yazýlar–13 )
emre onbey