GECEYE

seni anlatýyordum geceye
gözyaþlarýmý hissetmeden
geçmiþindeki izleri hatýrlamadan
sevebilecek ihtimalini yaþamadan


ayrý bir karanlýk basardý
gecenin en zifirli karanlýðýndayken güzelliðine karþý
kaçmak olur yüreðim kendimden sana
karanlýkta saklanmýþ duygularla


gündüzün geceyi ayýrdýðý gizemle
geliyordu yaðmur
yüreðim saçlarýn arasýnda koybolurdu bedenin derinliklerinde

tutkuyla damladým yüreðindeki boþluða
takýlý kaldý parmaðýndaki yüzük kadar iz
bitmiþti artýk gece
sonsuza dek....