Ölümü ben sadece büyüklerin konuþmalarýnda duymuþ, akþam haberlerinde hesapsýz ölümlere hayýflanmamýþ, içi yanmamýþ biri olarak izlemiþtim. Oysa ölüm beni kanamamýþ yüreðimden acýmasýz elleriyle yakaladý. Baþkasýnýn mutluluklarýyla mutlu olabilmek yeterliliðini nasýl inandýrýcý bulmadýysam hiç, o gün, benim yüreðimdeki acýyý baþka hiçbir yüreðin ben gibi yaþayamayacaðýmý anladým. Ateþ benim içime düþtü ve düþtüðü yeri yakýyordu iþte...
Aðlayamýyordum. Etrafta aðlaþýp duran tanýdýklarýn garipseyecekleri biçimde belki de, aðlayamýyordum. .Ýçimde bir yerlere geri geri akýyordu ateþten damlalar. .Damarlarýmdan deli bir hýzla geçiyor onlarý yakýp eritiyor, kaným her zamanki olaðan akýþýndan firar ediyordu. Ýçim kan kuyusuydu. Yüzyýllarca göðün üstüme akýttýðý kýrmýzý yaðmurlarý emmiþ toprak karýþýðý bir derinlik. Aðlaya bilsem sanki gözlerimden de oluk oluk bu kuyunun suyu akacaktý, ama aðlayamýyordum.
Sustum... Susmak istemiyordum. Boðazýma yapýþan, kendi içimden uzanývermiþ olan pençelerle savaþacak gücüm olsa... Haykýrýp kusabilsem, rahatlayacaktým belki. Ne nefes alabiliyor, ne konuþabiliyor ne de içimdeki yangýn yerinden kaçabiliyordum. Tam ortasýnda kalakalmýþtým. Sonsuz boþlukta üstüme yaðan binlerce sesle ýslandým ýslandým... Babam tabutunda sustu. Ve ben babam kadar sustum o an. Sonsuz bir ayrýlýðýn çaresizliðinde dilsizdim. Belki kendime söylemekten korktuðum için, söyleyip bir daha duymaktan kaçtýðým için bu dönüþsüz ayrýlýðý, sustum. Her türlü ayrýlýkta arada milyonlarca kilometreler olsa bile, insan bir gün, rastlantýylada olsa karþýlaþabilme ihtimalini taþýyýp düþlerinde, gönlünü ferah tutabilirken, ölümün bütün rastlantý ihtimallerini bir kalemde siliverdiðini görünce... Onunla ilgili düþlerinin bir anda kurgulanamayacaðýný anlayýnca... Giden, düþlerimizi de eksiltiyor demek ki... Babam düþlerimden býrakmýþtý ellerini. Koparmýþ kendine ait parçalarý avuçlarýyla ve susmuþtu... Nefes alamadým. Sustum.
Önce bir çift ayakkabýsý kondu, sokak kapýsýný çevreleyen yüksekçe duvarýn üstüne. Bu babama ait, babamla biten yaþamlarý, yavaþ yavaþ evimizin dýþýna çýkardýklarý ilk eþyasýydý. Demek yaþamý tükenince her þeyiyle beraber tükeniyordu insan. Sadece nefesiyle, artýk atmayan kalbiyle, boþluðu doldurulamayan sesiyle deðil, yaþamýna ortak olan, vaktini sarýp kuþatan bütün eþyalarýyla beraber ölüyordu insan; babamýn ölümü gibi...
Soframýzda uzun süre yeri boþ býrakýldý akþam yemeklerinde. Hepimizin bir arada olabildiði, tek masa baþý sohbetlerimizdi akþam öðünleri. Bazen konuþulmasa bile çok çok bütün ailenin omuz omuza durduðu yegâne vakitler... Babam az konuþan bir adamdý ya da gereksiz sözcüklerle etrafý boðmayý sevmezdi; ama biz konuþurduk dinlerdi. Sandalyesine kýsa aralýklarla yaslanýr ve dinlerdi. Sonra konu komþu, akrabalar derken dolup gitti, zamanla yeri deðiþti fark edilmedi. Fark ettiðimizde ise bir kez daha yoktu babam. Sustum...
Ýþten geldiðinde önce beni sonra annemi öpüp televizyonu açardý. Annem önce kýzar birazda naz eder sonra o da geçerdi eþinin yanýna film seyrederlerdi. O gittikten sonra hep elinde tuttuðu kumanda çabuk bozuldu, annem de zaten uzun süre televizyonu açamadý, nefretle baktý her zaman televizyona. Zamanla perdeler, örtüler deðiþti; hiç birine sinmedi babamýn kokusu...
Zaman yavaþ yavaþ izlerin sildi yaþadýðýmýz mekândan. Hiç istemedim ben, hiç olmaz sanýrdým. Ama tutamadým akýp giden olaðanlýðýný yaþamýn. Yüzünü hiç sürmediði havlular, ayaðýnýn deðmediði terlikler, baþýnýn izini hiç taþýmayan yastýklar bir bir eskilerin yerini aldý...
Babam öldüðünde altý yaþýnda saf yürekli bir çocuktum.Yaz biterken, tüm sýcaklýðýný çekerken tenimden babamý da alýp gitti ellerimden..Gözlerim þahit olmasa ay yoktu gecemde diyeceðim. Karanlýða doðmadý...
Babam öldüðün de otuz altý yaþýndaydý. Yaþamadýklarýný da beraber götürdü. Zamanla yaþadýklarýný da... Bir resmi kaldý sol göðsümün üstünde, birde mezarýnýn baþýndaki mermerde ismi...