“Kendimi çok hafif hissediyorum ve garip. Saat sabahýn beþi… Yaþadýðým yer hiç bu kadar güzel gelmemiþti bana. Bu oksijeni bu kadar temiz solmamýþtým. Ne de elbiselerim bu kadar da temiz olmamýþtý. Gün ýþýðý hiç bu kadar parlak deðildi. Yoksa rüyada mýyým? Yoðun iþ temposundan olsa gerek” diye düþünüyordum. Hayat güzelliklerini bu kadar uzun göstermekten bile aciz olabiliyor bazen.

Evet, anladýðýn gibi… Hiçbir þey düþündüðüm gibi deðildi aslýnda. Olduðum yerden doðruldum. Sanýrým koltukta sabahlamýþým. Etraf karanlýk… Havada iðrenç bir koku hakim… Sanýrým deminki rüyaydý.

Sonra yüzümü yýkamaya gittim, kendime gelmek için. O da ne? Yanaðýmda kan lekesi… Ellerim kan… Þaþkýn bir þekilde aynada kayboldum. “Ne olmuþ bana?” dedim. Elimi yüzümü yýkamaya baþladým. Suyla karýþan kan delikten akýyordu, ama aynaya bakýnca kanlar yerinde duruyordu. Ben yýkýyorum, ama çýkmýyordu. Olanlarý bir türlü hatýrlayamýyordum. Kortum, hýzlýca yatak odasýna gittim üstümü deðiþtirmeye. Odaya yaklaþtýkça koku artýyor ve yer kan gölü olmuþ adeta. O da ne? Aman Allah’ým! Kocam yataðýn üstünde çýplak ve býçaklanmýþ. Her yer kan. Biri daha var. Yavaþça eðildim bakmak için. Bir kadýn yataðýn öteki tarafýndan yere düþmüþ, Býçaklanmýþ ve çýplak! Sanrým hatýrlýyorum.

Bir an gözüm býçaðý arar oldu. Delice etraftý aradým. Sonra salona gittim. Ve donduðum, bittiðim, hiçbir þey hissetmediðim an… Anlatmak için ne gücüm yeter, ne de dilim çözülür. Ya her þey rüyaydý, ya da ben deliriyordum. Koltukta yatan kim? Ben mi? Ýmkânsýz, olamaz böyle bir þey. Biçimsizce yatan bu vücut benim mi? Hayýr de ne olur Allah’ým. Ya elimdeki býçaða ne demeli. Evet, her þeyi hatýrlayabiliyorum. Biraz kendime gelince yavaþça bedenime yaklaþtým. Gözlerimden akan yaþ kurumamýþ bile. Elimdeki býçaðý sýmsýký sarmýþ, iki elimi de bileklerimden kesmiþim. Hayata gözü yaþlý veda etmiþim, sanýrým. Ama bu bensem… Þu an ki kim? Kafam iyice karýþmýþtý.

Hemen odaya gittim tekrardan. Baþladým tekrardan baðýrmaya. Sen, sen… Dün gece seni aradým, açamadýn telefonunu. Sabah geri dönmeye karar verdim. “Dün gece ne yaptýn, neredeydin” diye mesaj çektim. “Dýþarý çýktým, düþündüm” dedin. Ben yaðmurun altýnda aðlaya aðlaya yürürken. Sen dün gece bu lanet kadýnla yataktaydýn. Benim yataðýmda, benim evimde… Ben seni o kadýnla yakaladým. Seni ne çok sevdiðimi bilmiyor muydun? Neden yaptýn? Oysa özür dilemek için geri dönüyordum. Kavganýn ve benim gidiþimin peþine o kadýný mý getirdin. Sen beni hiç sevmemiþsin sevgili.

Dün gece neredeydin?

Yalan söyledin. Cezasýný çektin, çektik…

Seni öyle görünce aldým býçaðý sapladým sana. Beklemiyordun di mi? Ben de beklemiyordum senin ihanetini. Kadýn þaþkýn þaþkýn bakarken o hýnçla bir de ona sapladým. Saplarken rahatlýyor, intikamýmý alýyordum adeta. Sonra bir size bir býçaða baktým. Gözlerimden yaþlar geliyordu. Tutamýyordum çünkü. Salona gittim. Oturdum. O an her þey kafamda karman çormandý. Tam karþýda düðün fotoðrafýmýza bakarak bileklerimi kestim.

Kendimi gene garip hissetmeye baþladým. Ve o sýrada polisler geldi. Ben ise kýmýldamýyordum. Kaçmanýn bir önemi yoktu zaten… Ama garip olan bir þey daha vardý beni göremiyorlardý. Sanrým ölü olma gerçeðini kabullenme zamaný. Güneç hiç bu kadar parlak deðildi ve ayaklarým o yere doðru gidiyordu. Kafamý döndürdüm ve düðün resmimiz gözüme çarptý. Ýkimizde kocaman gülmüþüz, gözlerimizin içine bakarak. Oysa þimdi…