O gece bir evin bize ayrýlan kýsmýnda oturup, bizden önce bize, burasý salon burada oturacaksýn, televizyonunu þu köþeye koyacaksýn, buraya iki vazo bir tane kanepe atarsan iyi görünür diye yapýlan mimari bir dayatmanýn içinde oturup konuþtuk. Gidenlerden konuþtuk, yeni doðacaklardan, sabahý çaðýrmaktý sohbetimizin amacý çünkü o an, güneþ bizim oturduðumuz evin çok uzaðýndaydý. Karanlýktý, ve sessiz… Korktuðumuz için yazýyorduk, yazdýðýmýz için konuþuyorduk, kalemlerimiz bir cümleye takýlýyor ve oradan çýkamýyorduk. Ýsmail BEÞÝKÇÝ hapiste. Onunda kalemi belli ki bir yerlere takýlmýþtý ve þimdi kendisi hapse týkýldý. Takýlmamýz birazda bundandý. Eðilimimiz vardý, hapse özlem duyduðumuz aptal zamanlar geçirmiþtik, ölümde var bu iþin içinde dediðimiz anlar olmuþtu- benim vardýr birkaç kez direkten dönmüþlüðüm- . Bildiðimiz þeyler vardý. Görüp de söyleyemediðimiz, kör bir insanlýða sesleniyorduk, en göreni, miyoptu ve uzak görüþü yoktu gözlüðünün, - en hit olan yerimiz abide-i hürriyetin köprü altlarýydý, çünkü orada çok yanký yapardý kahrolsun diye baðýrýrken- akustik bir narayla seslerimizi kýsýyorduk.
     Sonra aþktan bahsettik, aþkýn renginin kýrmýzý olmasýndan. Þarabýmýzýn kýrmýzý olmasý kana karýþmasýný kolaylaþtýrýr mýydý? Yoksa kýrmýzý þarabý sevmemizin nedeni ideolojik miydi? Aþka aþýktýk. En sevdiðimiz kadýn tipiydi, Gorki’nin romanlarýndaki kadýnlar, ve Nazým’ýn Tanya’sý ne kadar cesur bir unutkandý. Ýsmini unutuyordu, Alman askerlerine söylememek için adýný, cesurdu asýlmaya giderken köy halkýna sesleniyordu boðazýndaki ip izin verdiði ölçüde…
     Çocuklarýmýza Tanya’nýn ismini veriyorduk, asýlacaðýný bile bile, dedim ya konuþuyorduk. Kelemimizden baþka bir þeyimiz yoktu, dünyayý deðiþtirmemiz için, parasýz pulsuz yazýyorduk. Yazdýklarýmýzda hep bir akþam üstü vardý, hep yarým kalan hayatlar, acýlar, çünkü sevinemiyorduk Tanya asýlýrken, köy halký oluyorduk, uzaktan izliyorduk ve çocuðumuz köy halký olmasýn diye ona haksýzlýk edip, adýný Tanya, Deniz, Erdal, Ulaþ koyuyorduk. Kaypaklýk yapýyorduk, dönüyorduk çok hýzla ve dünyanýn doðasý gereði dönmekti. Döndük bizde, dünya el verdiði ölçüde…
     Andýk sonra sürekli andýklarýmýzý, onlardý bize en karanlýk zamanlarda bile, bize bir ýþýk olduðunu söyleyen, ve taþýmamýz için tabutlarýný emanet edenler, yüktü aðýr bir yük… Kahraman taþýmak, her yoldaþa nasip olmaz diye sýký sýký tutuyorduk, düþüp kýrýlacaklarýný düþünüyorduk. Kendi gazetemize sinirli, hüzünlü pozlar veriyorduk, meyilliydik kahraman olmaya…

     Sabah olsun diye zamansýz konuþuyorduk, þarabýmýza katýyorduk gidenleri ve gelecekleri, iþ olsun diye yazmýyorduk, iþsizliktendi yazmamýz, yazdýklarýmýz para eder bir gün diyip yazýyorduk, ev kirasý vardý verilecek ev sahibi de çekilmez bir bunaktý, bir dahaki þarap parsýný çýkarýp, evlilik yýl dönümüzü þarapla kutlayalým istiyorduk, istiyorduk ki sabah olsun, þöyle martýlar çaðýrsýn sabahý, güneþ doðudan yükselsin ve sabaha genç bir günaydýn çakalým istiyorduk, cebimizdeki silahý býrakalým gece karanlýðýnda kaleme sarýlalým diyorduk. Ve yazýyorduk kan gibi aþk gibi þarap gibi… Sabahý çaðýrmak istiyorduk ama o hiç gelmedi.