En kortuðumuz karanlýktýr; zamansýz yaþadýðýmýz karanlýk. Gün ortasýnda güneþin tutulmasý gibi. Alýþtýðýmýz aydýnlýk zamanlarýn, kararmasý korkutur. Geceyi bilen ilk insanlar ayný korkuyu yaþamýþtýr güneþ tutulduðunda. Güneþ tutulmasý onlarý nasýl korkutuysa, yaþamdaki zamansýz karanlýklar da hala korkutmaya devam ediyor bizleri. ...Ta ki karanlýðý anlayana kadar. Nasýl mý?
...Gölgeyi takip ederek. Gölge nedense pek önemsenmez hayatýmýzda. Ancak, ýþýðýn olduðu yerde gölge vardýr. Adeta ýþýðýn ikiz kardeþi gibidir. Iþýk varsa gölge vardýr. Iþýk yoksa gölge yoktur. Iþýðý bulduðunuzda gölgeyi bulursunuz. Iþýk olmadan gölgeyi aramanýz boþunadýr. Diyojen fener kullanmakta kesinlikle haklýdýr.
Iþýkla birlikte varlýðýmýzýn gölgesi düþer dünyamýza.
Gölgeyi kimse farketmez. “Nasýlsýn gölgen nasýl?” diye sormaz kimse. “Merhaba ben Ali, bu da gölgem” demeyiz. Gölgemiz var mý, yok mu diye merak etmeyiz. Gölgesi deðerli olan tek varlýk çoðu zaman aðaçlardýr.
Hiç gölgenize sordunuz mu benimle olmaktan mutlu musun diye? Hiç kendi gölgenize baktýnýz mý?
Gölgeniz ayný zamanda ýþýðýnýzdýr.
Bir de gölgeden oyuncular vardýr. Belki de þimdiye kadar gölgeyi görebilen, yani ýþýðý görebilen tek insanýn icadý; Hacivat ve karagöz. Gölge oyunudur adý. Gölgeyle aydýnlýða yol gösterirler. Gölgedir baþroldeki oyuncu. Ama, bütün sözleri aydýnlýða dairdir. Gölgeyle ýþýðý anlatýr.
Yürürken yanýmýzdan biri geçer; onunla birlikte gölgesi de geçer. Geçeni farkedersiniz ama gölgesini görmezsiniz.
Gölgeniz aslýnda nasýl bir ýþýða sahip olduðunuzun göstergesidir. Iþýktan uzaklaþýrsanýz gölgeniz küçülür. Iþýða yaklaþýrsanýz gölgeniz büyür, kocaman olur. Siz bir insan boyu olsanýz da gölgeniz sizden çok daha büyük olur.
Iþýðýn neresinde durduðunuza baðlý olarak, gölgeniz sizin ulaþamadýðýnýz yerlere ulaþýr. Sizin için imkansýz olan, gölgeniz için imkanlýdýr. Siz duvarda yürüyemeseniz de gölgeniz yürür.
Bir gün gelir ölürsünüz gölgenizde ölür. Kimi insanlarýn ise gölgeleri yaþamaya devam eder. Onlar gölgelerini býrakýrlar giderlerken. Çünkü hayattayken ýþýk olmuþlardýr; Atatürk gibi.
Kimi insanalar gölgesizdir. Onlar gölgelerini deðil, karanlýklarýný býrakýrlar dünyada. Hitler gibi.
Kimi insanlar ise gölgelerini býraktýklarýný düþünürler çocuklarýyla. Belki çocuklarý onlarýn gölgeleridir, belki de çocuklarýnýn kendi gölgeleri vardýr. Bunu ayrýþtýrabilmek mümkün deðildir.
Bazan da gölgesi yeter dediðimiz insanlar vardýr. Onlar nerede olurlarsa olsunlar varlýklarýný yaþamýmýzda yüreðimizde hissettiðimiz insanlardýr; Abim gibi.
Bir gün durun ve gölgenize bakýn. Eðer ýþýða doðru yürüyorsanýz gölge sizi izleyecektir. Eðer ýþýða arkanýzý dönmüþseniz siz gölgeyi izlersizniz.
Hangisini isterdiniz?
Bir gün gölgenizle çekip gitmek mi?
Yoksa gölgenizle hayatta olmaya devam etmek mi?