Mutluluk yok huzur var. Tek elde edebileceðim bu. Belki çocukken vardý mutluluk. Ama yok, çocukken de yoktu. Çünkü..........

Mutluluðu düþünebilecek ya da sorgulayacak kadar geliþmiþ deðildi beynim. Geçmiþim öylesine kýsaydi ki keþkelerim yoktu, belkilerim yoktu bir de. Bu yüzden de beklentilerim yoktu. Umutlarým yoktu en önemlisi. Umuda ihtiyacým yoktu.

Mutluluk yoktu çünkü mutluluðu sorgulayacak kadar yaþanmýþlýðým yoktu.

Ne çocukken, ne de þimdi ne de gelecekte. Hiç bir zaman olmadý. Hiç bir zaman olmayacak. Kocaman bir yalan. Mutlu olmak koca bir yalan. Mutluluk yok. Anlamýný bile tam olarak tanýmlayamadýðým bir þey nasýl var olabilirki?

Mutluluk yok mutlu olmak da yok, belki huzur var. Mutluðu sorgulamaktan ve aramaktan vazgeçtiðimde ama. Ancak o zaman iþte kavuþabilirim ona. Ulaþabileceðim belki huzur, deðil mutluluk asla .

En büyük düþmaným ise umut ve en büyük yanýlgým. Çoktan vazgeçtim zaten mutluluðu istemekten, beklemekten, umut etmekten. Ben huzuru bekliyorum.....................