Her biten gün sonunda, yeni bir “anlama ve paylaþma” sohbeti yaklaþtýkça, konuþmayý ilk kim baþlatacak düþüncesi ön plana çýkýyordu.

Bu bekleyiþin kapýsýný yine kendisi açtý. “Bugün çarþýdan kendime yeni kitaplar aldým” diyerek söze baþladý. “Raflarda yeni kitaplarý görünce çok þaþýrdým. Zaman ne de çabuk akýp gitmiþ, benim kitap okuyamadýðým zaman dilimi içinde; ne kadar çok kitap yayýna çýkmýþ. Ýnanýr mýsýn: kitap seçimi yaparken zorlandým.”

Arkadaþý, “Kitaplar! Kitaplar! Hayatýmýzýn her döneminde bizim en sadýk dostlarýmýz! Belki de önemli olan: çoðalan kitaplar içinde ruhumuza hitap edenleri bulup çýkarmak. Çünkü her kitap okuyucusu mutlaka buluyor. Her yazar, þair, gördüklerini ve hissettiklerini okuyucusu ile paylaþýyor. Biz okuyucu olarak bu paylaþýmýn içinde duygularýmýz, düþüncelerimizi buluyoruz. Belki de günün birinde sen de kitaplarýnla okuyucunun karþýsýna çýkacaksýn. Birileri de senin çizdiðin yolda kendisini görecek.” Dedi.

Duyduklarý karþýsýnda; yeniden yüreðinin bir köþesinde tomurcuklanmaya baþlayan çiçeklerin sesini duyar gibi oldu.

“Ýnanýr mýsýn sanki hayatý yeni tanýmaya baþlýyorum. Kitap çýkarma iþi belki de en son düþüneceðim bir iþ. Ýlk önce, kendimi toparlamalýyým. Hayat karþýsýnda duruþumu belirleyip, neler yazabileceðim konusunda kendimi sorgulamam gerekiyor. Sen bu konuda ne düþünüyorsun?”

Arkadaþý, bu soru karþýsýnda bir süre düþündü ve “hayata karþý duruþumuz elbette önemli, ama yazmak bu duruþun bir parçasý deðil mi? Duygularýný, düþüncelerini bilgi ve birikimlerinin ýþýðýnda paylaþmak bizi daha saðlam bir þekilde ayakta tutacak. Ne dersin? Galiba görmemiz gereken, bu yolun neresinde olduðumuz ve gerçekten ne istediðimiz sorusunu kendimize sormamýzdýr. Bence önemli olan, ilk adýmý atabilmektir. Ki, sen de iyi biliyorsun: adýmlar sýklaþtýkça, yürüdüðümüz yol ayaklarýmýzýn altýndan eksilip gidiyor.” Diyerek soruyu cevapladý.

Ýki arkadaþ arasýndaki bu paylaþým gittikçe yaþantýsýna yeni bir soluk getirmiþti. Artýk üstüne çöreklenmiþ olan güvensizlik bulutlarý, her geçen gün daðýlýyor ve yeniden aydýnlýðý görmenin kendisinde yarattýðý haz, bambaþka gözlerle hayata bakmasýna neden oluyordu. Ýçinde bir çocuk neþe içinde oyunlar oynuyordu. Her yeni günü, bir önceki günden daha çok sevmeye baþlamýþtý. Artýk geceler eskisi kadar boðucu gelmiyor, aksine bir an önce gece olmasýný istiyor ve arkadaþýyla sohbete baþlamayý sabýrsýzlýkla bekliyordu.

Sesler kesildi. Gece türküsünü söyledi.

“Zaman akýp gider, aldýrmadan
gün eksilir gözlerinden”