Karanlýk bir þehirde eski bir aðacýn altýnda can çekiþen umutlarý ölüyordu kucaðýnda. Menzili yoktu sevdalý gözlerin, bir damla yaþ olur akardý mevsimlerin sonbaharý. Saatler hüznü vururken sevdaya hazýrlanan bir kadýndý hazan.

Zamansýz gidiþlere aðýtlar yakar, yalnýzlýðýnda elleri üþür, ulu orta salar hüzünlerini geceye, efkarlanýrdý. Baþ belasý bir yürek sol yanýnda, ne yapsa yar olmuyor baþkasýna güz. Gece düþlerinde bir damla süzülürdü yanaðýndan. Yürek atýþlarý sevinci ýskalarken, tarihlemezdi sýzlayan günleri.

Avaz avaz baðýrýrdý cehennem suskunluðu. Her gece aðlarken kadýn ayný evin üzerinde, kanarken yaralarý dört duvar yýkýlýrdý ahýndan. Dönüm dönüm karýþtýrýrken yýllarý hep ayný düþ gözlerinde. Dertten baþka bir þey görmese de inadýna kocaman gülücükler býrakýyordu aynalara. Minik mutluluklarýyla hayatý sevmeye koyuluyor, katý bir yürekle bedeli çoktan ödenmiþ yýllara dayanýyor kraliçe hazan.

Uyanamadýðý uykulara yatmak ister her akþam, hayallerin derinine düþer çýkmak istemez. Anýlar gibi bir gece çöker omuzlarýna. Mavi dalgalara kavuþur özlemli bedeni, akþam sefalarýnýn hanýmeli kokusunda uzanýr saçlarý. Gecenin tülleri alevlenir, düþünen gözleri her bakýþta yýldýzlara, sevdalanýr aþka… Siler yaþlarýný ve dayanýr vurgun bakýþlara. Kaybederken gerçeklerini düþlerin peþinde, ne kadar uzaktýr hayat ve ömür geçer gider avuçlarýndan. Bildiðiniz sonbahar deðildir bu hazan, bitmez çilesi bu dünyadan göçmeden… Þarkýlarda söylenen yalnýzlýða alýþýr aþka sevdalý kadýn.

Saatler hüznü vurdu yine. Yaðmur ertesi, karanlýk bir güne uyandý gözlerindeki gülümseyiþle. Sevme vakti gelmiþti saatlerde; geç kalmamalýydý gece saçlý, sonbahar gözlü kadýn. Boynuna hüzünle bezenmiþ özlemlerini taktý hazýrlandý çok sevmeye. Nankör yolculuklarý býraktý zamana, alnýndaki karayazýyý ve hayata borçlarýný sildi bir kalemde. Gecikmiþlik sarsa da tomurcuklarýný, gülümsedi karanlýk bir güne. Derken, güneþ doðdu birden bire öptü sevdalý hazanýn yanaðýndan, öyle umut doldu ki anlatamam size. Bir baþka gülümsüyordu tomurcuklarýna artýk üþüyen elleriyle.

Savurdu kendini uçurum rüzgarlarýna, yalnýz harflerdi dokunduðu ama üþümüyordu artýk elleri. Güneþ öpüyordu dokunmaya kýyamadan, sevdalý kadýn her gün batýmý gitmek isterdi sevdiðinin ardýndan, lakin gidemez. Günebakan çiçeði gibi bükerdi boynunu.

Geceler bitmek bilmez iþkence olmuþtu güneþin özlemiyle. Sabahlarý ümitle beklerdi. Özledikçe suyla konuþur, yaðmurlara sarýlýrdý sevdalý hazan. Bir yudum bakýþ deðinceye kadar dudaklarýna, yanardý suyun karþýsýnda… Damla damla kanar biterdi geceler, kýsalan günlerde hasret çarmýha gerilir, her sabah sevgili güneþ yanaðýndan öper, sonra bedeninde gezer, ayakuçlarýnda boynu bükük terk eder hazanýn hüznünü. Özlemleri yarýna ertelerdi, sevdadan yana susuz kalmýþ çiçekler. Hiçbir yangý yakmazdý bu kadar sevdalý kadýný.

Umut fidanlarý büyürdü gecelerde boy boy
Sahilde çýplak ayakla gezer kraliçe hazan
Gelecek umuduyla güneþi bekler
Ýki yaðmur damlasýdýr düþler
Sevdayý yazar bakýþlara
Her günbatýmý hüzün deðer kirpiklere
Gece haince dokunur tetiðe
Sonsuzluða kapanýr sevdalý kadýnýn gözleri
Üþür umut hazanýn hüznünde
Umudun üþüdüðü yerde ölüm vardýr.

04/11/2007

Ayþegül TEZCAN