Gidiyorsun deðil mi… Satýrlar öksüz, geceler yýldýzsýz semalarýmda… Felaket tellalý þimdi hüznü vuran saatler. Dertlerin iþgalinde buruk gülüþlerim. Yosun tutmuþ gamzelerime dokunup, aðlayacak bir þey yok deme bana. Kederli bir yýkýlýþla nereye baksam sen varsýn sevgili, yokluðun zehir zemberek, yokluðun diðer adý ölümün.

Gidiyorsun deðil mi… Ellerimin üþüdüðünü, gözlerimin yandýðýný bilerek yarým býrakýyorsun beni. Yetiþ ey hayat, çýrpýndýkça batýyorum sensizliðe, karada bir balýk gibi, yaþayamýyorum. Kalmadý tadým tuzum, içten içe eriyorum yar. Bir Tanrý bilir neler çektiðimi. Aðlamaya koyulduðu için kýzma yalnýzlýktan kararan gözlerime. Ama yine de sen beni hep gülümserken hatýrla.

Gidiyorsun deðil mi… Seni soruyor yýldýzlar her gece, kaçamak cevaplar veriyorum. Sen de benim kadar özler misin bilmiyorum. Seni düþünmeden bir an geçmiyor. Gün, gece senden ayrý bitmeyen iþkence, nasýl baþ edeceðim yar çoðalan hüzün nakaratlarýyla.

Gidiyorsun deðil mi… Herkes duyacak gittiðini. Eþkýya aþklar kesecek daðlarda yolumu, yüreðime dokunmak isteyecek yaban eller. Düþler benim olacak yine. Eksildikçe artacaksýn. Solgun gülleri çoðaltacaksýn içimde. Bari ilk kez, bari son kez koynumda uyusaydýn yar.

Gidiyorsun deðil mi… Yokluðunu fýsýldayýp kulaðýma; hüzünleri kýpýrdatarak, o tatlý sesimi susturarak, hayallerimizi pusturarak... Gözlerinden sýzan minicik bir ýþýk huzmesine hasret býrakacaksýn beni. Kopup giden kahkahalarýnýn sisinde kaybolur muyum yine, umudun ellerinden tutup hüzünleri öldürebilir miyim yokluðunda bir baþýma. Bilmiyorum. Oysa cehennemde yanma pahasýna gözlerimdeki cenneti yaþamaya söz vermiþtin sevgili.

Gidiyorsun deðil mi… Ýçimdeki kýz çocuðuna gülümseyerek. Her gidiþinin bana ölüm olduðunu bilerek, bakma öyle… Celladým olurken sensiz geceler “Hayat” deme bana. Yüreðim köhne bir oda, yokluðunda. Kararlýyým, inadým inat hasretle bekleyip, zehir soluyacaðým gecemi sesinle neþelendirene dek. Mutlu olamam bir gelecek borçluyken sana, gülemem.

Gidiyorsun deðil mi… Gitme, yüzüme bak vaatlerle… Aþk olacaðýz daha, gitme. Hüzünlü yalnýzlýðýn, üzümlü baðlarýnda unutuluþlara terk etme beni. Sahipsiz, köksüz býrakma gülüþlerimi, öldürme. Soldurma gözlerimdeki ýþýklý cennetini. Ayaklarýnýn dibindedir en deðerli hazinelerim, beni yoksul býrakma sevdadan yana. Solgun güllerin gölgesinde daðlama yüreðimi. Suskun hüzünleri sarmalama karanlýk gecelerime. Gitme… Suya söylediðin o iki kelime, o bir cümle yeter bana. “Seni seviyorum” de sadece ve nefes al.

Gidiyorsun deðil mi… Karar verdim ben de geliyorum seninle, tövbe edelim dönüþlere. Körfeze býrak sensiz bedenimi son kez ellerinle. Biliyorum bir þey olmayacak. Hiçbir þey olmayacak sana… Yine de o yeþil elbiselerini giydiðinde ellerini tutmalýyým. Yoðun bakýma alýndýðýnda divane düþlerin, seni koruyan bir melek gibi yanýnda olmalýyým sevdalým, varsýn ayrýlýk gelsin varsýn ölüm sarsýn; ikimizin elleri kenetlensin yeter ki, ölüm bir tek seni almasýn. Caným, nefesine sunulmuþ bir adak… Kim bilir ne güzel ve yüce bir þeydir seninle son nefesi vermek. Bu onuru bahþet bana.

Bir sabah güneþ uyandýðýnda
Kahretme uyanamýyorsak
Üzülme yenilirsek hayata.
Düþlerden geçip, gerçeklere süzülemesek de
Baþýmýzý eðmek yok sevgili.

Kaybolmuþ bir gelecekte,
Kavuþmak için ölüme muhtacýz belki
Karanlýkta olsak da korkma sen
Bak yanýndayým, gülümse
Ruhumuzla kazandýðýmýz zafer yeter bize.

05/11/2007

Ayþegül TEZCAN