“Rüzgar aþýktýr tene, dokunur; sarýlamam
Deðer geçer buse almaz yanaðýmdan
Gizli bir þey baðrýma bastýðým
Atsan atýlmaz satsan satýlmaz yalnýzlýðým
Ne bileyim iþte, eksik bir þey var.
Yaþayamadýðým…”

     Canýmý gecelere baðlarken, kucakladýðým yalnýzlýktan ayýrdým kollarýmý. Göz yaþlarýmý silerken rüzgarýn; uçuþan saçlarýma martýlar karýþtý. Þiirlerim uçuþtu hayata karýþtý. Caddeleri ýslatýrken yaðmur, minik bir el tutmadý ellerimi pembe elbisesiyle. Ne bileyim iþte, eksik bir þey vardý.

Kýrk yýl hatýrý varken, kahve gözlerimi siyaha boyadým. Geceyi sürdüm kirpiklerime. Sardým sarmaladým sabýr taþlarýný. Kahrettim acýlý þarkýlarla. Bir kaderdi koynumda taþýdýðým. Ne bileyim iþte, eksik bir þey vardý.

Karanlýk sabahlarýn sonunda yalnýzlýk düþüme gülümsedi. Rengarenk kýr çiçeklerinin arasýna uzandým gülümseyerek. Arýlar balýmý aldý. Ýnce bir çizgide hilaldi kaþlarým. Tadý kalmadý satýrlarýn, kar etmedi yazdýðým þiirler. Ne bileyim iþte, eksik bir þey vardý.

Deniz kabuklarýndan bir kalp yaptým, ýslak kumlarýn üzerine uzandým. Yüreðimi dinledi rüzgar, hala yaþýyorum. Deniz kabuklarýyla çevrili o yüreðin içinde, dalgalar uzandý yanýma sýrýlsýklamdým. Tatlý bir meltem okþarken tenimi bir kez olsun çýlgýnlýk et deðil mi… Olmadý… Ne bileyim iþte, eksik bir þey vardý.

Elimi salladým iskeleden, yoktu deniz. Gözlerim kayýp bir geceydi. Yýldýzlý ve siyah bir elbiseydi tenimdeki, beyaz bana hiç yakýþmadý. Elimde mahzun göllerden çaldýðým hüzünlü bir nilüfer. Dilimde notalý teselliler eksik olmadý. Ne bileyim iþte, eksik bir þey vardý.

Boþ bir ev yalnýzlýðý hep baki içimde. Dilimde hep ayný þarký. Ciðerimi yakarken nefesim, sevdaya baþýmý eðdim. Aþk bir kez bile dokunmadý bana. Yara bere içindeydi dizlerim, kapýnýn arkasýna saklandý yüreðim. Aþkýn caný cehenneme. Olmadý iþte. Ne bileyim eksik bir þey vardý.

29/09/2007

Ayþegül TEZCAN