SEN YOKTUN

Çamurlu sokaklarýn ýslaklýðýna,içimde depreþen duygularýn kasvetine basa basa yürüyordum. SEN YOKTUN

Simitçilerin, kitapçýlarýn, müzik marketlerde çalýnan o en sevdiðimiz türkünün aynýsýný, bizi uçuran,içimizi göçüren o en acý, o en tatlý ahengine bir sigara yakýp, seni kalbimin derinliklerinde yaþayarak ve kalabalýklarýn ilgisizliðine karýþýp yürüyüp gittim. SEN YOKTUN

Yüksek binalar üstüme çöktü,gökyüzünün aðýrlýðý altýnda ezildim, arabalar üstümden geçti.bir kör kurþun sinsice arkamdan vurdu.sonra atýldým, satýldým.uykularda bunarlý gördüm ben!Sýçrayarak uyandýðým rüyalar gördüm. SEN YOKTUN

Gündüzleri ayakkabý boyayan, mendil satan, tiner çeken çocuklarýn, geceleri bankamatik kulubelerinde, kömürlüklerde, bodrum katlarýnda birbirlerine sarýldýklarý gibi, sýcak bir evi tanrýlaþtýrdýklarý gibi.bu soðuk duvarlar arasýnda iþte bu köþede uyudum. SEN YOKTUN

Belki diyecektin, belki de bunlarýn hiçbirini söylemeyecektin. Belki de ben anlatmadan sen anlayacaktýn. Evet ben anlatmadan sen hep fazlasýný bilecektin, anlayacaktýn. Bende bunun rahatlýðýný yaþayacaktým. SEN YOKTUN

Bir kadehte sarhoþ olacaðýmýz bir gece olacaktý, bir fýçýsýnda seni azar azar lütfettiðin bilgeliðinden yararlanacaktým. Sendelemeyen muhabbetimiz olacaktý. Sen konuþurken ben sarhoþ olacaktým. Unutma ben seninle konuþurken kafam hiç ayýk olmuyor zaten, konuþ diyecektin, diyemedim. SEN YOKTUN

Ve belki de umarsýz sokaða býrakacaktýk kendimizi, sen edebiyat kurallarýný ateþe verecektin. Ben kalýplarla kurgulanan bu benliðimi. Sokaða öyle çýkacaktýk. ‘ ‘ Ne fark eder birlikteysek ‘ ‘ diyecektik. Ýçimizde palazlanan özgürlük nehrinin seline býrakacak, boðulmamak için hiçbir çaba sarfetmeyecektik. Ölüm de ne ki canýný yakar insanýn, yakarsa yaksýn biz zaten birlikte olmadýk mý ölüydük diyecektik. Birlikte diyemedik. SEN YOKTUN

Biz diyecektik. Biz ikimiz ne sen ne ben sadece ikimiz diyecektik. Þimdi yoksul bir yaným kanýyor, o bir yaným ki sevdalý, bir yaným üþüyor, bir yanýmý bölmüþüm kanýyor, o yaným acýyor, acýtýyor o yanýmý, boðazýma ham lokma gibi oturdu, ayrýlýk kusamýyor susuyordum, sana sesleniyordum, duyuramýyordum. SEN YOKTUN

Ve ben de yudumladým gurbet þarabýný. Uzak iklimlerin kimliðini, kavruk yüreklerin çýðlýðýna ve gidenlerin küfürlerine savuþturuldum. Çoktandýr beklerlerdi beni bu kapýda. Son çýkýþýmdý, son arzumdu diye dönüp geriye baktým. Rengini unutamadýðým gözlerin neredeydi? Yoktu. Son bir kez sarýlýp elveda diyecektim. Diyemedim. Yoktun, yoksun iþte yok. SEN YOKSUN

     Nazlý Nur YILMAZ