“Sorun, ne kadar derine düþtüðün deðil, düþtükten sonra nereye zýplayacaðýndýr.” Bu bir özlü söz ve ben bu yazýya tam baþlayacak iken tesadüfen karþýma çýkan bir söz.

Benim sorunum aslýnda bayaðý derin. Þöyle bir düþününce en az 8 yýl geçmiþ üstünden. Ýnþallah da geçmiþtir. Sorundan öte bir þey oldu bu bende. Kiþiliðime iþlemeye baþladý. Buna engel olmak için yazýyorum biraz da.

O… Malum isim. Hala adýný yazamýyorum o kadar utangacým ki… Oysaki densiz bir þekilde teyzemin kýzýndan bahsederken onun ismini kullandýðým bile oldu. Tahminen 5. sýnýftan bu yana süregelen bir hikaye. Buna ancak hikaye denilebilir ancak.

Ýlkokul yýllarý. Daha çocuðuz. Neyin ne olduðunu çýkaramýyoruz. Hala çevreden duyduðumuz sözcükleri okula baþlarken aldýðýmýz sözlüklerden bakarak anlamaya çalýþýyoruz. Hala pazartesileri gelmesin okul olmasýn, hafta sonu, yaz tatilleri bitmesin istiyoruz. Hala teneffüslere büyük bir azimle çýkýp son saniyesine kadar top oynuyoruz.

Ve O… Sýnýfýn en güzel kýzý. En güzel olmasa da bana göre en güzel. Onu görünce göðsümde bilinmeyen çarpýntýlar baþlýyor. O’nunla konuþmakta zorlanýyorum. Öyle ki her sabah sýnýfa girince O’nu görüp nasýl “Günaydýn” desem diye düþünüp, en sonunda yenik düþüp yobaz bir þekilde yerime oturuyorum. Derslerde “Ah bi dönüp de bana baksa” diye dualar ediyorum. Hocanýn yaptýðý kümelerde nadir bir araya gelmemiz de heralde benim bahtým. Bir defasýnda ayný kümeye düþmüþtük ve kümenin ismi “Gökkuþaðý” olmuþtu. Görüldüðü gibi O’nunla ilgili olabilecek her þey canlý, ve bir o kadar da cansýz ve hayali. Biz öðle aralarý evimize giderken O da annesini karþýlamaya gidiyordu. O’nunla yürüdüðümüz yol bile güzel oluyordu…

Zaman zaman evlerinin önünden geçiyordum. Ýleride teyzemin evi var. O evin önünden geçmek benim için o kadar zor oluyor ki. Sanki karþýma bir anda çýkacak zannedip heyecanlanýyorum. Oysaki hiç böyle bir þey olmadý, galiba olmayacak da…

Zaman ilerledikçe yaþýmýz ilerliyor. Ancak, bazý çocukluklarýmýzý atamamýþýz. Sýnýfta defalarca tartýþýyoruz. Benim hoþuma gidiyor, galiba O’nun da. Hatta anneme gidip benim hakkýmda “Sanki Cumhurbaþkaný’nýn oðlu…” diyebilecek kadar cesur. Oysa ben sabahlarý O’na bir “Günaydýn” bile diyemiyorum.

Günler geçiyor. Sýnýflar atlanýyor. Yanýmda o zamanlar en iyi arkadaþým oturuyor. Bana bir gün diyor ki: “Ben O’nu seviyorum.” Ben aldýrmýyorum. Oysa içim eziliyor. Derslerde bana dürtüp “Bi baksa” türünden laflarý arkadaþým dýþýndan, bense içimden söylüyorum. Ve bir gün bana diyor ki: “Oðlum bu kýz seni seviyor. Baksana derslerde sana bakýp duruyor.” Ben bunu duymaktan bir nebze hoþnut olsam da, bir þey yapamayacaðýmý bilerek ve “Arkadaþýmýn Aþký” gibi salak bir þeyle kendimi avutuyorum.

Kýzlar gelip benim yanýmda “O”nun adýný telaffuz ediyor, herkes bir þeyler ima ediyor. Amcasýnýn kýzý gelip gelip “O” nun adýný yineliyor falan filan. Hepsi güzel olsa da ben o zaman bu iþlere bakamayacak durumdayým. Yaþadýðým küçük ilçeyi, dersleri, sýnavlarý öne sürerek kendimi avutuyorum. Bilmeden de ona her gün biraz daha baðlanýyorum.

Okula gitmek benim için büyük bir iþ haline geliyor. Artýk “seve seve” gidiyorum okula gidiyorum. O’nun bir dönüp bakýþý, bir sözü beni müthiþ bir þekilde okula baðlýyor. Çünkü bu ancak okulda mümkün oluyor.

Zaman su gibi akýp geçiyor. Okulun son günü gelip çatýyor. Artýk ilkokul bitip lise baþlayacak. Son bir kez bir araya geliyoruz. Bir cafeye gidip oturuyoruz. Eskiden bizle beraber olup da ayrýlanlar da geliyor. O gün O’na talipler çýkýyor. Hala O benim gözümün ciðerine bakarken, bense salak hayaller kuruyorum ve bilmiyorum bir daha bu fýrsatý yakalayamayacaðýmý. Ben hayallerimi lise için kuruyorum. Benim kadar iyi bir sýnav veremediðini biliyorum. Ancak, bütün bir yýl boyunca kendimin yanýnda O’na da dua ediyorum: “Allah’ým inþallah ayný þehre düþeriz. Ya da ayný yol üzerinde olsun. Görelim birbirimizi bir þekilde yeter.”

Yaklaþýk 3 ayda çok þey deðiþiyor. Ýnanýlmaz ama yollarýmýz ayný þehirler farklý olsa da. Ayný otobüste gelip gitme ihtimalimiz o kadar fazla ki. Dualarým kabul olmuþ galiba; ama unutmuþum kendim için, cesaret için dua etmeyi. Bir gün ayný otobüste karþýlaþýyoruz. Yanýma kimse oturmuyor. O ve amcasýnýn kýzý önde. Amcasýnýn kýzý pek katýlmýyor muhabbete. Biz yaklaþýk bir saat konuþuyoruz. Aklýmý yeyip bitiriyor: “Telefonunu isteyim.” Demek istiyorum ama nerde ben de o iþi yapabilecek yürek. Varýyoruz. Yollarýmýz tekrar ayrýlýyor. Sonraki günlerde öðreniyorum ki, nakil aldýrýp dönmüþler memlekete. Bundan sonra da iþler tersine dönüyor bence hem ne zaman düz oldu ki.

Arada bir gidince duyuyorum. Þunla çýkýyor bunla geziyor falan diye. Ýnanmak istemiyorum genelde ve inanmýyorum. Küçük kardeþim gelip gelip “O þunla geziyor.” Diyor, annem “O’nun selamý var. Beni ne zaman görse seni soruyor.” Diyor. Bence kendi içimde ne yapacaðýmý bilemeyerek gidip geliyorum. Yatmadan dua ediyorum Allah’a “Rüya da bari göreyim” diye.

Zaman ilerleyedursun ben hala O’ndan kopamýyorum. Boþ zamanlarýmý O’na ayýrýyorum hep. Dinlediðim her þarký sanki bana azýlmýþ gibi. Ama içinde en anlamlýsý da;

Seni uzaktan sevmek
Aþklarýn en güzeli
Alýþtým hasretine
Gel desen gelemem ki
“Gel” demeyecek ki!

Bir yaz tatilinde karar veriyorum. O’na diyeceðim ki “Ben seni sevdim. Bunu bil. Bunu bir ömür boyu taþýyamam.” Bunu yapamayacaðýmý da biliyorum. Ýçinde bulunduðum sosyal durum bunu kaldýracak durumda deðil galiba. Zaten de o baþkasýný seviyormuþ!

Lise bitiyor. Aklýmda hala O. Bitmiyor bir türlü. Canýmý sýkan bir durum olduðunda bir kenara çekilip O’nun unutulma yolunda giden yüzünü düþünüp kendimi avutuyorum. Bazen düþünüyorum “O da beni bir nebze olsun sevmiþ midir?” Öyle ümid ediyorum ki sevmemiþtir! Eðer ki O da beni sevdiysen bu piþmanlýðým bilmem ne kadar sürer.

Hep bir yerlere gittiðimde O’nun muhabbetiyle karþýlaþýyorum. Bir oðlanla gezdiði söyleniyor. Ýlk baþta inanmak istemiyorum. Ancak sonra inanmak için çaba harcýyorum. Bu þekilde O’nu unutabilirim diye düþünüyorum. Bu iþi bütün bir ömür götüremeyecek durumdayým. O dedikleri þahýsla ayný okulu kazanýyorlar. Arkadaþlar “Aþka bak!” derlerken ben kendime söyleniyorum. Benim yolumsa çoktan ayrýlmýþtý.

Þimdi ise hala aklýma geliyor. Hala hüzünlü þarkýlar dinleyip içimi biraz daha yiyorum. O’nu içimde bir “Sevda Tanrýçasý” yaptým galiba. Þarký sözleri de aynýsýný söylüyor.

Seni Sevda Tanrýçasý Yapan
Su Aptal Gönlüm Deðil mi?
Gözlerin Kurdu Gönlüme Tuzak
Gözlerinde Suçlu Gönlümde
Bir Gökyüzü Masmavi Deniz
Sensiz Kimsesiz Birde Ben
Sensizken....
Biter Bir Gün Biter Elbet
Bitince Ben Ben Olur muyum
Ýnsan Her gün Ölmüyor ki
Öleceksem Senden Olsun

Seni uzaktan seveceðim Sevda Tanrýçam!

Saygýlarýmla