Zaman sel olup, akýp gitmiþti. Doðan yeni gün solmuþ ve yerini tekrar gecenin inanýlmaz sakinliðine býrakmak üzereydi.

“Sanki çýkmaz bir yola girmiþim. Eksik kaldýðýna inandýðým düþüncelerimi toparlamak ve tekrar hayata geçirmek beni çok yoruyor. Artýk yazarken o eski heyecaný yaþayamýyorum. Hep bir þeyler yarým kalmýþ gibi… Bir an önce bu çýkmazdan kurtulmayý istiyorum ama her deneyiþimde; kendimi yeniden girdaplarýn içinde buluyorum.” Diyerek söze baþladý.

Arkadaþý, önceki gece konuþtuklarýný zihninin süzgecinden geçirerek, bir süre düþündü. Diðer taraftan da söze nasýl baþlayacaðýný tam olarak bilmiyor ve arkadaþýný üzmek istemiyordu. Zaten yeterince acý çekmiþti. Ama onun gözlerinin önünde mum gibi eriyip gitmesine de kayýtsýz kalamýyordu.

“Aslýnda hepimiz yalnýzýz” dedi. Ve konuþmasýný sürdürdü. “Yalnýzýz ve yalnýzlýk insanýn sýðýndýðý en güçlü limandýr. Bence, senin asýl sorunun burada baþlýyor. Sen, yalnýzlýðýn güzel yanlarýný fark edemiyorsun. Bir yalnýzlýk zýrhý içinde saklanýyorsun. Oysa insan yalnýzlýðýnýn içinden yansýyan olumlu yönlerin farkýna varýrsa, geldiði noktadaki hatalarý daha iyi görebilir ve yaþadýðý hayatýn renklerinden daha çok haz alabilir.’’

Duyduðu sözlerin ne anlama geldiðini tam çözememiþ gibiydi. Yine de baþýný sallayarak arkadaþýnýn sözlerini onayladý.

“Biliyorum: þuan söylediklerimin sana bir faydasý dokunmayacak. Ama bir düþün: yazdýklarýndan bir tat alamadýðýný, artýk eski heyecanýný yitirdiðini söylüyorsun. Oysa ben karþýmda; yazma heyecanýný kaybetmiþ birisini deðil, konular içinde kaybolmuþ ve kararsýz kalmýþ birisini görüyorum. Sorun burada, iç sesinin sonsuzluðundan kendini soyutlama, o sese kulak ver. Belki bu yolculuk seni düzlüðe çýkaracak. Duygu ve düþüncelerinin içinde bir yerlerde yazýlmayý bekleyen onlarca dünya var. Sadece bunlarý bulup, zamaný geldiðinde dýþarýya çýkartman gerekiyor.” Diyerek sustu.

Arkadaþýnýn bu konuþmalarý karþýsýnda kafasýný kaldýrdý, sanki daha önce unutmuþ olduðu bir þeyleri hatýrlamýþ gibi gözleri birden parlamaya baþladý.

“Uzun süredir kitap okuyamýyorum. Hâlbuki kitap okumayý çok seviyorum. Çok ihmal ettiðimin farkýndayým. Belki de bu açlýðým giderek çoðaldý ve içine girdiðim çýkmazlarda bunun da payý büyük” dedi.

Arkadaþý, “haklý olabilirsin. Sorunlarýn çözümü yolunda, iþe önce kitap okumaya zaman ayýrmakla baþlayabilirsin. Bu senin için güzel bir baþlangýç olabilir.” dedi.

Yine bir sessizlik oldu. Zaman, yavaþ yavaþ kendisini yeni bir günün doðumuna býraktý.

“Sesler kendini duyurur öteye
ve gece yazýlýr yeni bir güne…”