Sensizliðin adý yok bu diyarda,her sokakta baþka renk gözlerin,her karanlýk hayatýnýn buðusunu taþýr gecelerine…
Yaralarým aðýr,kan sýzýyor gecemin en karanlýk yerine göremiyorum.Sakinim,gözlerim tek noktada ve geleceðinden hep korktuðum sensizliðimle baþ baþayým.
Güneþlerini aldý benden hayat.Oysa,gecelerime verdiði senli düþlerimle gülen bir ben uyanýrdý sabaha þimdi uyumak iþkence,uyanmak ölüm.Güneþi sevmiyorum artýk.Senli günlerimin izlerini taþýyan bu kenti haritadan silmek hatta koparýp yerini hiç bulamayacaðým bir ülkenin altýna saklamak geçiyor içimden,yapamýyorum.
Bedenim yorgun,yüreðim hasta,ellerime bakýyorum ara sýra burnuma sen kokuyor,aðýr adýmlarla yürüdüðüm evin koridorunda hafif,silik bir siluet,sen çýkýyorsun karþýma.Ýçimin öfkeli kalabalýðý ayný aðýzdan ‘unutmalýsýn,bitti,yüreðini kapa’ sloganlarýyla içimin tüm bölgelerine yayýlýyorlar,sýðýnacak bir yer arýyorum,bulamýyorum.
Kabullenemediðim gidiþin hayatýmýn tüm hücrelerini yavaþ yavaþ ölüme sürüklerken,senin baþka gözlerde aþka nasýl hayat verdiðin geliyor aklýma,beni acýmadan býrakan ellerin ona dokunuyor,onun adý yazýlýyor,gözlerinin daldýðý tüm boþluklara.Yüzümde beliren bu sarý renk ve dilime dolanan kurtulamadýðým o son sözler
‘seni kimler aldý,kimler öpüyor seni’
Kolay olsa gitmek,giderdim…
Sensizliði,senli günleri ve hayatýmý siyaha boyayan adýný,fotoðraflarýný sakladýðým o kýrmýzý kutuya kilitleyip.Hayatýmýn en masum kareleriyle terk ederdim bu kenti,giderdim.Gidemedim,aðlayan gözlerimle her gün gittiðin yerde dönüþünü bekledim.Yaðmurlar yaðdý üzerime,güneþ yaktý,ben gidemedim.Ayný köþede,son bakýþýný gördüm her güneþ açtýðýnda.Hergün bildiðim tek gerçekti,dönüþünün hiç olmayacaðý ama ben bekledim.
Þimdi yaralarým aðýr,kan sýzýyor gecemin en karanlýk yerine göremiyorum.Belki diyor düþlerimdeki melek,belki gelir sen býrakma hayatýn ellerini ve beklemeye devam et.Ve ayný kelime dilimde,kolay olsa gitmek,giderdim.