“Ýncinmek zaman alýr,” dedi ateþ…
“Acý, zamanýn kendisidir” dedi kül…

………………………………………….

Doðmadan ve tanrýyla sohbet ederken bir adam görmüþtüm, bedenini giymeden önce… Su’ya hasret… Göç kuþlara arkadaþtý ruhu… “Denize” gideceðim diyordu durmadan, “denize…”

Kuzey’de karþýlaþtýk sonra… Kýraç ve karlý bir memlekette doðmuþ… Çok sevdim onun hâlâ su’ya hasret bakýþlarýný…

……………………………………………..

Yanaðýmý silip:
“Gözyaþý yalnýzdýr” dedim tanrýya…
“Gözyaþý benim” dedi tanrý…

………………………………………………….

Bembeyaz bir bulut oldum Ona… Gök gitti ben kaldým…

“Gök ne zaman kör olur be Ceylan?
Tanrý ne zaman ölür?”

Sorularým hep vardý ve daha sormadan dudaklarým yanardý…

“Düþünme” dedi Ceylan… “Düþünme ve sadece yaþa…”

Kuzey’de griye mecbur insanlar… Kül bile mutlak huzura eremez, biraz nemli…
Yangýný geçtim zaten… Sonra yangýn kendinden geçti… Sýr tutulmasý bu… Söyleyemediklerim, söylediklerime dost olmadý…

Yaþadýðýmdan soruyorum, düþünmezdim gözyaþý olmasa:

“Gök ne zaman kör olur?
Tanrý ne zaman ölür?”

............................................................ ..

Yýldýzlarýn kirpiðini kopardý bir acý…




Esra Güzelipek

12 / 2005