Saçlarý mý siyahtý yoksa içinde küllenen yangýnýn kalýntýlarýndan mýydý esmerliði?

Kadýn, kendiyle ilgili hiçbir þeyi hatýrlamýyordu. Her yer çok uzaktý ona. Salacak bile. Burasý neresiydi hatýrlayamýyordu. Denizin ortasýnda yükselen o kulenin bir anlamý olmalýydý. Bir þeyler olmuþtu o kulede, önemli bir þeyler, belki yangýnlar çýkaran, belki külleyen, belki zamaný durduran ya da zamansýzlýða mahkûm eden kadýný. Ama önemli bir þey. Hatýrlasa, bir hatýrlayabilse…

Bir isim geliyordu aklýna ama hiçbir þey çaðrýþtýrmýyordu. Bir isim sanki yýllarca, asýrlarca uzaktan geliyordu ve artýk duyulmaz olmuþtu. Kadýn gözlerini kapadý böylelikle kulaklarýna daha fazla çaba sarf edebileceðine inandý. Birden ses kendine geldi sanki toparlandý, yankýlanmaya baþladý kulaklarýnda, hem de nasýl. Þehirlerarasý otobüs terminalinin heyecanlý, telaþlý ve kaypak gürültüsü bile silindi birden. Otobüsler sabitlendi, muavinler ve çýðýrtkanlar aðýzlarý bir karýþ donup kaldýlar. Kýþla’daki askerlerin postallarý yürüyüþ kararýný tamamlayamadýn dondu havada. Ýsmi duydu kadýn hem de tüm berraklýðýyla.

Ýsim beyninde yankýlandýkça olaylar da boðazýn sularýnda saklanan denizaltýnýn içinden dalga dalga açýða çýkmaya baþladýlar. Önce geceye büründü dünya. Bir kadýn görüntü geceye inat göz kamaþtýran bir pýrýltýyla kulenin penceresinde. Dolunay ilk defa gelmedi beklendiði yere, belki geldi ama kimse görmedi. O kadar parlaktý ki camdaki kýzýn teni, baþka bir ýþýk görülemezdi zaten. Dolunay küskün bekledi sonraki ayýn gelmesini, yalnýz bir ara bulutlarýn arkasýndan kaçamak bir bakýþ gönderdi kýza. Kýz daha bir güzel oldu o zaman. Dünya kadar, ay kadar, belki Salacak kadar.

Kýz tam “dünyaya bu kadar güzellik yeter “ dediði anda, bir bakýþla karþýlaþtý. Öyle bir bakýþ ki devasa depremlere neden olabilecek, öyle bir bakýþ ki yangýnlara çanak tutabilecek, öyle bir bakýþ ki güzelliðine hayran kýzlarý yerle yeksan edebilecek.

Kývýlcýmlar kasýklarýndan baþlayýp beynine týrmandý kýzýn. Aþk buydu belki, belki de deðildi. Ama aþkýn bu olmasýný diledi kýz. Ayný anda pencerenin önünde, adam da týpký kýzýn hissettiklerini hissediyordu. Ayný kývýlcýmlar, ayný yerlerde…

Ýlk seviþmeleri her þeye deðerdi. Kule boðazý dolaþmýþtý o gece. Kule her þeye tanýktý o gece. Kule her þeydi o gece.

Mermer gibi bir tende dolaþan ateþ gibi dudaklar. Bir birine çok yakýþan ve her an alev alabilecek iki beden. Erkeðin onurlu baþýndan dökülen ve kýzýn bir avuç göðüslerine düþüp buharlaþan ter damlalarý. Ýç içe geçmiþ iki kiþi, bir olmuþ, ateþ olmuþ, kan olmuþ iki beden.

Ýsim kendini artýk kabul ettirmiþti kadýna. Artýk yeri sabitlenmiþti. Kadýnýn beyninin en uç noktasýna yerleþmiþti. Çýkmayacaktý. Çýkmadýðý gibi bir sürü de aný takacaktý peþine. Kadýn hatýrladýkça hatýrlýyordu. Artýk her þey denetimden çýkmýþtý. Kadýn hatýrladý. Bir fýrtýna, bir kasýrga, dalgalar, toz toprak, kan revan…

Adam;

— Sýkýldým, dedi.

Fýrtýna böyle baþladý iþte. Kulaklarýndaki uðultular bir an için unutturdu kadýna duyduklarýný. Fýrtýna dindi sandý kadýn. Bir kez daha tekrarladý adam. Kasýrga o zaman çýktý iþte. Ýnanmadý kadýn duyduklarýna. Bunu söyleyen kimdi hatýrlamadý, kime söylenmiþti hatýrlamadý, neden söylenmiþti…

Adam;

— Bu kadardý, dedi. Bir öykü daha bitirdim. Son sayfayý çevirdim. Yeni bir öykü bulmalýyým, yeni bir öykü olmalýyým.

Bu kadardý. Adam bir daha konuþmadý. Döndü, döndüðü gibi yürümeye baþladý. Vapur iskelesine doðru kayboldu gitti. Bir daha haber alamadý kadýn ondan. Birkaç kez kitapevlerinin önünden geçerken sadece. Baþka öykülerdeydi adam. Ayný öyküde kýsýlýp kalmýþtý kadýn. Dalgalar o zaman gelmeye baþladý iþte. Adam arkasýný döndüðünde. Kadýn azgýn dalgalara dönüþtü, adama yetiþti ve onu kollarýnýn arasýna alýp, alabildiðine sýktý. Son nefesine kadar. Sonra öptü adamý, dalga dalgaydý kadýn. Dalgalandý adam da. Kadýn kendinden umulmayacak bir kuvvetle adamý denize býraktý. Ve el salladý giden vapurlara da veda sayýlabilecek bir edayla.

Adamýn arkasýndan bakakaldý kadýn. Düþündüðü hiçbir þeyi yapamadý. Dalgalar yoktu belki ama gözlerinden akan yaþlar karýþtý boðazýn sularýna. Bir an için hisarlar su altýnda kaldý. Ama yalnýz bir an.

Kadýn, tekrarlamaya baþladý ismi. Dudaklarýna bulaþtý isim. Dudaklarýný ýsýrdý kadýn. Daha önce bir tek adam ýsýrmýþtý dudaklarýný. Ýsim boynundan aþaðý doðru süzüldü. Ýki göðsünün arasýndaki o enfes yolda yürüdü. Daha önce bir tek adam yürümüþtü o yolda. Karnýna dokundu isim. Kadýn titredi. Kasýklarýna doðru indi isim. Titreme bütün vücudunu sardý kadýnýn. Daha önce bir tek adam inebilmiþti oraya. Kadýn, denizin ortasýndaki kuleyi tam cepheden gören bir banka býraktý kendini. Ýsmi aldý, tekrar dudaklarýna koydu.

Salacak’ý hatýrladý kadýn.
Kuleyi hatýrladý.
Adamý hatýrladý kadýn, yaþattýklarýný da.
Hatýrladý kadýn.

Son bir kez denize baktý kadýn. Yenikliðin yangýnýný söndürür diye dalgalar. Ama biliyordu, dalgalarýn umurunda olmazdý fanilerin canýný yakan yangýnlar. Ne yangýnlar görmüþtü deniz. Bazýlarýný kýyýya uzanýp seyretmiþtir mehtapla seviþtikten sonra, bazýlarýný yaþamýþtý, zira tam karnýnda çýkmýþtý yangýn erken doðan bir çocuðun acemiliði ve aceleciliðiyle. Ama öyle ya da böyle her yangýnýn bitiþine þahitti deniz. Ýlk kývýlcýmdan itibaren görürdü son dumanlarýn tütüþünü.

Kadýn son bir kez denize baktý. Deniz son bir kez kadýna… Aþký gördü kadýn denizde ve sarýlmak istedi aþka. Ve sarýldý. Deniz sýmsýký sardý kadýný. Bir daha býrakmamacasýna. Kadýn terk edilmeyeceðini biliyordu bu kez. Sonsuz aþka kavuþmuþtu. Yangýnlar dinmiþti. Son anda kadýn, ismi saldý dudaklarýndan. Ýsim kulenin tepesinde asýlý kaldý, gözleri denizle seviþen sevgilisinde. Haykýrdý ses duyulmaz olana kadar: Leandros