Bir karanlýðýn içinde yavaþ yavaþ kendime geliyorum. Önce burnum iþe koyuluyor. Kokluyor tüm odayý. Þaþýrtýcý ama hiçbir koku yok. Burnumla etrafý görmeye çalýþýyorum. Olmuyor. Sonra yavaþ yavaþ derim karýþýyor iþe. Etrafta hafif bir hiçlik var. Ama yine de tam deðil. Emin olamýyorum. Týpký yaþayýp yaþamadýðýmdan emin olamadýðým gibi... Daha sonra kulaklarým sessizliðin sesini yutuyor. Yine hiçbir þey anlamýyorum. Yavaþça aðzýmý açýyorum. Havada bir tatsýzlýk dolanýyor. Dilim bu tatsýzlýktan uyuþuyor. En sonunda gözlerim giriyor devreye. Kolaçan ediyor etrafý. Tek görebildiðim kör bir karanlýk. Tabi buna görmek denirse. Dipsiz, sonsuz, uçurumlarla dolu, koyu bir karanlýk... Olmayýþý olduruyor duyularým. Karanlýðý görüyorum. Kokusuzluðu kokluyorum. Tatsýzlýðý tadýyorum. Sessizliði duyuyorum. Hiçliðe dokunuyorum. Ýþte bu hayatý yaþýyorum. Sensiz geçen her gün böyle bir odaya kilitli, dolduruyorum günlerimi. Bunlarýn hiçbiri korkutmuyor. Yalnýzlýk da korkutmuyor. En çok korkutan, tüm tüylerimi diken diken yapan o his oluyor. O his ki tüm kayboluþlarý, tüm özlemleri, tüm acýlarý, tüm kaçýþlarý barýndýrýyor içinde. Alýþamýyorum bir türlü o hisse. Aylar geçþe de, her þeye, o korkunç odaya bile alýþsam da alýþýlmýyor o hisse. Sen bilemezsin sevgili. Yaþayan biçare aþýklar bilir. Leyla bilir, bülbül bilir, bilir aþýký olmadan da seven, aþýký tarafýndan sevilmeyip onu delice seven bilir bu hissi. Oturup kaldýn yüreðime. Sýkýntýlar, azaplar çektiriyor sensizlik. Gitmek bilmiyor. Kavuþma gününü bilmeden beklemenin azabýný sen bilmezsin sevgili. Ama ben bilirim. Geleceði bile bilinmezken kurulan düþleri bilirim ben sevgili. O düþlerin kýrýlýþýný, parçalanýþýný, kalbe saplanýþýný sen bilmezsin sevgili. Belki hiç kýrýlmadý düþlerin. Belki hiç beklemenin düþünü bile kurmadýn. Tüm bu cümleler belkiyle baþlasa da tek emin olduðum cümle var. Sen böyle sevilmenin kýymetini bilmedin sevgili.