Ekim,23/07




Ekmeðin bayatýný yiyen ana…

Son parça tatlýyý saklayan…

Seviyor diye oðlun,
Zahmetine aldýrmayýp
Düðün çorbasý karan ana…

Karalarý bu kadar erken mi baðlayacaktýn?

Tazesini ekmeðin
Kime ayýracaksýn…

Geçer mi boðazýndan
O iki lokma,
Sýzlarken içinin en ince teli…

Anam… Oy… Anam…

Civanýn nerede þimdi?

Saklamýþ mýydýn, içine doðup,
Son geldiðinde getirdiði kirlilerinden birini…

Kokusu anam…

Ter kokusu bile…
Don kokusu bile anam…

Þimdi sana ne deðerlidir!...

Zorla niþanladýydýk,
Ötekindeydi aklý yoksa
Diye de hayýflanma…

Yar olamadý bak anam…

Topraktan gayrýsýna…

……..

Serinletir mi acýný biraz
“Þehit” payesi…

Kaç þehitlik mertebesi gelse de bir araya,
Kokar mý a ana
Oðul gibi?

Ýt
Kopuk olup da ölmesinden revadýr,
Elbet
Bilirim…

Ama…
Ölüm bu ana…
Þakaya gelmez…

Bizler alkýþta tutarýz saat dokuz buçukta,
Islýk çalar,
Tencereye de vururuz…

Tencerene sen
Düðün çorbasý vuramazsýn ama…
Bir daha…

Ne elin gider anam…
Ne yüreðin…

Evlalar yüreðini serinletsin anam…

Elbet bu bir onur!

Ama…

Ayýrmak gerek…

Anam…

Bilirim…

Onur yerine…
Yine de…
Seç deseler…
Oðlunu istersin!...


Gülgün Karaoðlu