Yillarin sirtimiza bindirdigi yuk, gerceklesmeyen dusuncelerimiz, yarim kalmis umutlar ve zamana tutsakligimiz .... Neler biriktirdik icimizde neler.. Hep birileri ile konusmak, paylasmak istedik. Denedik olmadi. Ya yanlis anlasildik yada hic anlasilmadik. Zaman akip gecmeye, tutsakligimiz artmaya, icimizdeki hic tanimadimiz biz tukenmeye basladi. Nasil durdurabiliriz bunu. Kendimizi nasil onarabilir, yasama guclu ve saglam adimlarla nasil tekrar girebiliriz. Tarif edemedigimiz bir yerde ve zamanda koptu hayatla bagimiz. Aslinda bu kopus bir baslangicti da. Ic yolculugumuza baslangic. Bir yandan icimize akarken bir yandada dunyadan soguduk. Disaridaki hersey yabancilasmaya ve agirlasmaya basladi. Ama boyle olmamasi gerekirdi. Kendimizi sorgulamamizin amaci hayatta basarili olmak degil mi? Evet oyle ama cevap bulamayinca da umutsuzluga surukleniyor her seye yeni bastan basliyoruz. Yeniden sorgular ve disaridaki hayata uyum donemi....Olmuyor sevgili dostlar olmuyor. Hicbirsey dusundugumuz ve umdugumuz gibi olmuyor. Ne kadar iyi niyetle baslasak ta sonuca erisemiyoruz. Eksik kaliyoruz. Kendimizi gelistirelim diye calisiyor, cabaliyor ve yirtiniyoruz. Gecelerimiz ve gunduzlerimiz bir oluyor. Dusunce sinirlarimizi zorluyor yeni kararlar alip stratejiler gelistiriyoruz. Ertesi gun hersey tepe taklak. Bunun bir formulu mu var? Hayatta basarinin ve mutlulugun bir formulu mu var? Kitapcilarda satiyorlardi gordum. Sadece guldum. Bu kadar basit olsa bizim burda ne isimiz var?