Farklý kum taneleri biriktirmeye baþladýðým gün ayrýlmýþtým insanlardan. Onlarý görenler, kumdan kýrkýz çocuklarýmýn olduðunu anlatýrdý her yerde. Oysa her birinin ayrý lekeleri, ayrý savruluþlarý ve daha birçok karakteristik özellikleri vardý. Yaþamdan çaldýðým türlü duygularýmýn simgeleriydi her biri. Kendilerini öksüz hissetmesinler diye özgeçmiþ bile yazmýþtým onlara. Kum tanelerim ve ben olduðumda bir baþýmýzaydýk. Dertlerimizi yalnýzca biz dinlediðimizden, dermanlarý da bize kalýrdý eninde sonunda.

     Çocuklarýmýn en büyük eksiði rüzgara çýkamamalarýydý. Böyle bir yanlýþta korunaksýz bir yere uçabilirlerdi. Benimle mutlu olmalýlar ki; hiç ýsrar etmediler rüzgarlý havalardaki gezintilerimde benimle gelmek için.

     Kasýrgaya uzanacak rüzgarlý bir günde dýþarý çýktýðým için savunmasýz kalacaðým bir yere savrulmuþtum. Sanýrým ben de kum tanelerine benzemiþ; onlar gibi yaþamaya baþlamýþtým. Gittiðim yerde herkes birbirine benziyordu. Görünüþte dünyanýn tek düzeliðinden sýyrýldýklarýný, bayalýðý ortadan kaldýracak kadar farklý düþünebileceklerini göstermeye çalýþýyorlardý. Ama masa aralarýnda dolaþtýðýmda hemen anlamýþtým en basit ruhlarýn çok yakýnýmda olduðunu. Kaçmalýydým hemen oradan; ya da bu bayaðýlýkta dinlenmeliydim biraz. Duyarlýlýktan çok yorgun düþmüþtüm o günlerde. Bir süre hep esti o rüzgar. Ben de sahte bir oyuncuydum artýk. Nefret ettiðim her þeyi yapýp öyle dönmeye kara vermiþtim kendime. ‘sen bu dünyaya yakýþmayacak kadar iyisin, deyip beni yaralayanlara çok kötü olduðumu ispatlayacaktým. Aslikten ödün vermek yoktu. Yalanlar söylenecekti. Ýçilen biranýn hesabýtutulmayacaktý. Benim için bir zamanlar önemsiz olan her þey çok önemli olacaktý.

Kararlarýma uymuþtum; günlerimi ters yüz etmiþ yaþýyordum. Çok sevdiðim bir sanatçýnýn ölümüne kadeh kaldýrýrken gülebiliyordum artýk; ama içim ‘ Bu kalp seni unutur mu?’ diyordu ona...

Bir yaným hala bendim. Kum tanelerim biliyordu gerçeði. Hiç yadýrgamadýlar beni. Onlarýn yanýnda çoðuldum yine. Sahte olmak zorundaydým; anlýyorlardý. Kaderimiz aynýydý: onlarda herkese ayný görünüp farklý lekeler, ayrý savruluþlar biriktiriyorlardý içlerinde.

Yine kirli beyaz masanýn baþýndayým. Akþam olmak üzere. Sabahtan beri kaç yalan öyküyü gerçekmiþ gibi dinledim bilmiyorum. Yeni birileri gelip oturdu az önce. Baþka yalanlar dinleyeceðim þimdi de.

Ard arda sigara içenlere ayak uydurmak için, içmediðim halde çakmakla oynuyorum ben de. O küçük alevde yakmak istiyorum çevremdeki bayalýðý. Yeni gelenlerden biri hayrete düþürüyor beni o akþam. Çakmaðý yakýp söndüren
elimdeki acemi titreyiþi farkediyor. Oradan birlikte ayrýlýyoruz; yolda ‘ sen onlardan deðilsin; niye oradasýn?’ diyor ve beni kendi rolümde vuruyor. Kaçmayý beceremeyerek kaçýyorum ondan. Telefonlarýna cevap vermiyorum; ama acaba arayacak mý diye çaldýrýyorum. Gerçeðe dönmek istemediðim için engelliyorum kendimi. Ben sahteyim o zamanlar... Yara almak istemiyorum; sahte kalmalýyým. Yine orada olduðum bir gün arýyor beni. Bu kez cevap veriyorum; çünkü orada olduðumu bilirse sahteliðimi kabullenebilir. Çýkýp geliyor yine kirli beyaz masaya. Günlerden beri ilk kez içim kanayarak yalanlar söylüyorum. Þimdi unuttuðum bir neden yüzünden elini cebine attýðýnda küçük bir kum tanesi düþürüyor yere. Çok þaþýrýyorum; yanlýþlýkla oraya girmiþtir diye düþünüyorum ama yine de dayanamayýp onun orada ne aradýðýný soruyorum. ‘ Bugüne kadar gördüðüm en mütevazi kum tanesiydi; diðerlerinin arasýna koymak istedim’ diyor. Ýlk dikkatimi çeken þeyleri gösterio ‘ Baksana mavi benekleri var üzerinde...Belli ki bir umut doðmuþ içine diyor...’

Yalan oyunlarýmda öyle utanýyorum ki; tek çarem yine kaçmak oluyor. Kum tanelerine anlatýyorum, gülümsüyorlarç onlarýn küçük bir oyunu gibi sanki bu.
Utancýmdan arayamýyorum onu. Ýþte þimdi kýzýyor kum taneleri. Onun elimdeki acemi titreyiþi farkediþi hatýrlatýyorlar bana. Onlar için þansýmý denemeye karar veriyorum; ve bu kez ben gidiyorum onun yanýna. Her þeyi anlatmak istediðimden sadece susuyorum. Alýþmaya baþladýðým yalanlar yüzünden gerçeklerin küskün tavýrlarýyla karþýlaþýyorum. Umudumu tam yitirmiþken saatimin arasýndan bir kum tanesi düþüyor avucuma. Kýrmýzý benekleri olan kum tanem olduðunu anlýyorum bakýnca. Hemen farkediyor onu; ve konuþamadýðým þeyleri anlamaya baþlýyor. Yüzündeki ifadeden yürekleniyorum; cümlelerimin dansý baþlýyor o anda. Ýçimdeki beni bir anda farketmesini beklemiyorum; ama en azýndan silik biri olmadýðýmý bilsin istiyorum. Kum tanelerimin savrulabileceði güvenli bir yer bulmuþken kaybetmek istemiyorum.

Ellerimiz o gün birleþiyor. Daha sonra ilk sarýlmalar; sarýlýrken özlemeler...Ýlk öpücükler; bir milyon öpücüðü birleþtirip ýsýrmalar...
Rüzgarda kum taneleri hep farklý yere savrulur. Sakin havalarda hepsi kendi halinde kalýr. Rüzgarlý havalardadýr kavuþmalar. Fýrtýnaya teþekkür ediyorum geçen zaman için; tabii en çok da sana, elimdeki aceme titreyiþi farkettiðin için...
Ve bir gün bir cepten düþecek mavi benekli bir kum tanesi ihtimalini düþünüp; kýrmýzý beneklisinden saklamayý öðretiyorum yeni doðan her çocuða...