orda kal Henkka
hayat izlerimi silemezsin...



buralarda insan
ay karanlýðý bastýðýnda
göç eylerken bazen
adýmýný bulamýyor sevgili Henkka
yüzünden onca nehir geçse de
gönlünde kalýyor dere
beyi otað kuruyor baðrýna

bir yanýk rüzgar vakti
kýzýl su yosunlarý terk ediyor denizi
sesim kýrýlýyor Henkka
yaðmurun hakký geçiyor gözlerime
zehir kesiliyor uykularým
söz geçmiyor dað anasý kederime

ne zaman ayrýlsam kalbimden
rüyaya yatýyor güzel hatýra
beni baðýþla sevgili Henkka
dudak çukurunu öpemiyorum
filizkýran oldum tomurcuða
ve kantaþý umarsýzdýr yarama

onunla öðrendim
halay mendiline
gözyaþýnýn silinmeyeceðini
ve gerçeðin en çok
günyýldýzýnda titrediðini


memleketin kadar tenha
güzelliðinle
orda kal Henkka
aþkýn boynundaki hasret
acýtmasýn ellerini...



Esra Güzelipek